ارزیابی میزان آلودگی صوتی یک دستگاه دروگر چهارچرخ و تعیین میزان مواجهه شغلی رانندگان

به کارگیری ماشین آلات کشاورزی هرچند منجر به توسعه کمی و کیفی تولید محصولات کشاورزی شده است، اما مسائل بهداشتی قابل ملاحظه ای از جمله آلودگی صوتی را برای کاربران این تجهیزات ایجاد نموده است. یکی از پرکاربردترین ادوات کشاورزی که برای دروی علوفه و غلات (مانند یونجه، گندم و جو) به کار میرود دروگرهای چهارچرخ می باشند. هدف از این پژوهش تعیین میزان مواجهه رانندگان دروگر چهارچرخ (مدل BCS 622 ) با آلودگی صوتی انتشار یافته از آن در نسبت دنده و دورهای مختلف موتور است. جهت بررسی میزان مواجهه راننده دروگر با آلودگی صوتی و نیز شرایط اندازه گیری ها از استاندارد ISO 5131 استفاده گردید. آزمایشات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی به صورت فاکتوریل و در سه تکرار انجام شد و داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. فاکتور مورد اندازهگیری، تراز فشار صوت در موقعیت گوش راننده بود. رانندگان دروگر در برخی از حالت های کاری با آلودگی صوتی بالاتر از حد مجاز طبق استاندارد ملی ایران و ACGIH مواجه بودند. افزایش دور موتور، تغییر نسبت دنده و نیز حرکت تیغه برش در سطح احتمال یک درصد تاثیر معنیداری در افزایش مواجهه رانندگان با آلودگی صوتی دارند.با توجه به استانداردهای موجود، استفاده از دستگاه دروگر به صورت مرسوم ( 8 ساعت کار روزانه) باعث اثرات نامطلوب روی شنوایی راننده می شود، این امر لزوم توجه به کاهش آلودگی صوتی انتشار یافته از این وسیله را با روش های مختلف از جمله کنترل های فنی و مهندسی و مدیریتی گوشزد می نماید.

کلیدواژه ها:

ترازفشار صوت ، دروگر BCS ، دورموتور ، مواجهه شغلی ، نسبت دنده