نقش گلایسین بتائین و پرولین در افزایش مقاومت به خشکی با تأکید بر جنبه های کاربردی آن

گلایسین بتائین و برولین هر دو از مهمترین اسمولیت های آلی هستند که در گونه های گیاهی در پاسخ به تنش های محیطی همچون خشکی، شوری، دماهای بالا، اشعه فرابنفش و فلزات سنگین تجمع می یابند. هر دو ترکیب به نظر می رسد دارای اثرات مثبتی روی آنزیم ها و استحکام غشا همراه با نقش های تطبیقی به واسطه ی تنظیم اسمزی در گیاهان رشد یافته تحت تنش باشند. بیشتر مطالعات رابطه ی مثبتی بین تجمع گلایسین بتائین و پرولین و مقاومت به تنش در گیاه را نشان دادند. همه گونه های گیاهی قادر به تولید طبیعی یا تجمع این ترکیبات در پاسخ به تنش نیستند، به همین منظور تحقیقات گسترده ای انجام شده است، برای بررسی روش های مختلف تا به گیاهان برای تحمل به تنش کمک کنند. با کاربرد مهندسی ژنتیک، گیاهانی تولید شده است که قادرند تا ح دی پرولین و گلایسین بتائین بیشتری نسبت به دیگر گیاهان تولید کنند. کاربرد این ترکیبات در گونه های گیاهی منجر به افزایش قابل توجهی در رشد و ع ملکرد نهایی محصول در شرایط تنش کمک کنند. با کاربرد مهندسی ژنتیک، گیاهانی تولید شده است که قادرند تا حدی پرولین و گلایسین بنائین بیشتری نسبت به دیگر گیاهان تولید کنند. کاربرد این ترکیبات در گونه های گیاهی منجر به افزایش قابل توجهی در رشد و عملکرد نهایی محصول در شرایط تنش می شود (البته در همه گونه های گیاهی به این شکل نیست). عموماً به نظر می رسد که گونه های با برگ پهن مانند لوبیا، گوجه فرنگی و انگور نسبت به گونه های علفی دیگر به غلظت های بالای گلایسین بتائین حساسیت بیشتری نشان می دهند. در آینده تحقیقات بیشتری برای تعیین مؤثرترین غلظت و تعداد کاربرد و همچنین واکنش پذیرترین مرحله رشد گیاه مورد نیاز است.

کلیدواژه ها:

گلایسیس بتائین ، پرولین ، تنش خشکی