ریشه یابی استرس های محیطی بیماران در بیمارستان ها

محیط معماری بعنوان بستر فعالیتهای انسان تأثیرات عمیقی را برسلامت روان او میگذارد. استرس درانسان بعنوان یکی از شاخصه های سلامت روان می تواند باطراحی درست این بسترکاهش یابد.ازجمله محیط های معماری که به اقتضای فعالیتهای جاری درخود، بسیار پراسترس میباشد بیمارستان است. این استرس با اثرات منفی بر سلامتبیمار، روند درمان بیماری را به تأخیر می اندازد. ازطرف دیگر،یکی از قشرهای آسیب پذیر جامعه که با دچارشدن به بیماری آسیب پذیرتر شده و تأثیرات منفی محیط برآنها بیشتر میباشدکودکان هستند. هدف ازاین بحث یافتن عوامل استرس زا در بیمارستان، با شناخت ویژگیهای محیطی تأثیرگذار بر ادراک کودک بیمار از محیط معماری و درنتیجه کمک به طراحی بیمار محور مراکزدرمانی آینده میباشد.گفتار پیش رو نتیجه پژوهشی با رویکرد توصیفی-تحلیلی میباشد واطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شده است. نمونه موردبررسی بیمارستان کودکان امام حسین اصفهان بوده و جامعه آماری شامل 20 کودک بیمار 5 تا 10 ساله بستری و 20 تن از والدین آنها میباشد. جهت جمع آوری داده از همراهان از چک لیست مصاحبه ای استفاده شد و همچنین با بکارگیری تکنیک ZMET، به کنکاش در احساسات درونی کودک بیمار نسبت به محیط بیمارستان و خواسته او از اتاق بستری پرداخته شد. یافته ها نشان داد که درکنار استرسهای ناشی از بیماری، عوامل محیطی نیز سهم عمده ای را دراسترس بیمار برعهده دارد. با یافتن منشأ استرسهای محیطی بیمار و ویژگیهای استرس زای محیط معماری، راهکارهایی جهت کاهش این استرسها ارائه شد. همچنین راهکارهایی جهت کاهش استرسهای ناشی از بیماری توسط محیط پیشنهادگردید. به این امیدکه پیشنهادات ارائه شده بتواند بعنوان احکام طراحی، مورد استفاده طراحان مراکز درمانی قرارگرفته وبدین طریق محیط معماری درحدامکان، بعنوان عامل کمک درمان درکنار مراحل پزشکی ایفای نقش نماید.

کلیدواژه ها:

بیمار ، بیمارستان ، کودک ، استرس ، درمان ، محیط معماری