پیشگیری از ترومبوآمبولی وریدی در بیماران جراحی: مطالعه مروری

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 603

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NCBMED08_247

تاریخ نمایه سازی: 18 تیر 1398

چکیده مقاله:

مقدمه: ترومبو امبولی شایع ترین علت قابل پیشگیری مرگ و میر بیمارستانی است. سالیانه 2 میلیون نفر اشکالی از ترومبو آمبولی وریدی را در طی اقامت بیمارستانی یا 30 روز بعد از ترخیص تجربه می کنند و بیشتر بیماران بستری حداقل یک عامل خطر ترومبو آمبولی را دارند. سن بالای 40 سال، سابقه کانسر، بیماری قلبی، بی حرکتی، مدت زمان جراحی بیش از 30 دقیقه، مسافرت بین 4 تا 10 ساعت در طی 2 ماه اخیر، بارداری یا شیردهی از عوامل خطر برای ایجاد ترومبو آمبولی وریدی شناخته شده اند. علاوه بر آن مصرف سیگار، بیماری التهابی روده، بیماری روماتیسمی فعال، دهیدراتاسیون خطر ترومبوز وریدی عمقی را بالقوه بالا می برند. حالت انعقاد خون برای هر فرد منحصر بفرد است و می تواند بر اساس تجربه بیمارستانی بیمار، داروهای مصرفی، وزن، سن، عملکرد کلیوی، مداخلات تهاجمی و پیشگیری از ترومبو آمبولی وریدی قبلی متفاوت باشد. هدف این مقاله بررسی علل ایجاد ترومبوز وریدی عمقی و آمبولی ریوی در بیماران جراحی و بررسی راههای پیشگیری از این عارضه خطرناک در بیماران است. روش کار: این پژوهش یک مطالعه مروری است که بطور غیر سیستماتیک به بررسی مقالات، گزارشات و سایر منابع اطلاعاتی مربوط به بررسی علل و راه های پیشگیری از بروز حوادث ترومبو آمبولیک در بیماران جراحی می پردازد. به منظور یافتن منابع اطلاعاتی موردنظر، جستجوی اینترنتی در موتور جستجوی google و پایگاه های PubMed, Elsevier, clinical kay kay و با کلید واژه های (prevention) و (surgery) و (vein) و (thrombosis) با اعمال معیار ورود به زبان انگلیسی، صورت گرفت. بازه زمانی برای جستجو، مرداد تا آذرماه 1397 درنظر گرفته شد. پس از جمع بندی علل وایجاد ترومبوآمبولی وریدی در بیماران جراحی و راه های جلوگیری از آن بررسی گردید. نتیجه گیری: طراحی پروتکل های پیشگیرانه برای جلوگیری از بروز ترومبو آمبولی وریدی در بیماران جراحی امری حیاتی است. پرستار جزئی از تیم پیشگیری از بروز حوادث ترومبوآمبولیک است که خطی مشی ها، پروسیژرها و پروتکل ها را ارتقاء می دهد. تیم مذکور بایستی شامل پزشکان جراح و متخصص داخلی مجرب، متخصص بیهوشی و مراقبت های ویژه، داروساز، هماتولوژیست و پرستار باشد. پرستار قبل از عمل وظیفه ارائه مداخلات مکانیکی شامل استفاده از جوراب های فشارنده را بعهده دارد. در حین عمل پرستار پوزیشن صحیح به بیمار داده و بیمار (هر 4 ساعت در ا عمال جراحی طولانی) تغییر وضعیت می دهد. پرستار بعد از عمل با حرکت دادن اولیه و با انجام ورزش های فعال و غیرفعال پا و مچ فشردگی طبیعی در عضلات ساق و سیستم وریدی ایجاد می کند. توجه به Right 8 در موقع دادن داروهای ضد انعقاد از موارد مهم در مداخلات پرستاری بیماران جراحی است.

نویسندگان

شهرام خمیسی

کارشناس ارشد آموزش داخلی و جراحی- بیمارستان سوانح و سوختگی آیت اله طالقانی (ره)، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، ایران