متدولوژی تعیین شاخص دسترسی در سیستم حمل و نقل اتوبوسرانی: مطالعه موردی در شهر تهران

شبکه های حمل و نقل عموما توسط دو نقش مکمل یکدیگر قابل توصیف می باشند: قابلیت دسترسی به اهداف مختلف سفر و قابلیت حرکت جهت دستیابی به اهداف مورد نظر. در همین راستا، اندازه گیری قابلیت دسترسی در سیتم حمل و نقل ، هم برای پیش بینی مسافرین حمل و نقل و هم برای برنامه ریزی، مدیریت و ارزیابی خدمات حمل و نقل بسیار مهم و ضروری می باشد. در میان سیستمهای حمل و نقل عمومی، یکی از سیستم های کارا و موثر در کوتاه مدت، سامانه اتوبوسرانی می باشد. در این مقاله سعی بر آن است تا پس از معرفی مختصر روشهای تعیین شاخص دسترسی، اجزا مدلهای دسترسی و شرایط معیارهای دسترسی را بیان نموده و سپس با ارائه شاخص های مناسب و منطقی و با استفاده از مدلهاس ریاضی مربوطه، میزان سهولت دسترسی به سیستم حمل و نقل اتوبوسرانی را برای مسافرین حمل و نقل عمومی در نواحی مورد مطالعه تعیین نماییم. با استفاده از متدولوژی ارائه شده در این مقاله می توان با تعیین عوامل و شاخص های موثر در قابلیت دسترسی، وضعیت موجود سیستم حمل و نقل همگانی را مورد بررسی قرار داده و سطوح خدمت دهی این سیستم در نواحی مختلف شهر را شناسایی نمود.

کلیدواژه ها:

قابلیت دسترسی ، اتوبوسرانی ، مدلهای جاذبه ، حمل و نقل همگانی