کنترل ارتعاش سکوی دریایی تحت بار خستگی و زلزله

سکوهای ثابت دریایی از نوع شابلونی 1 که عرشهی آنها به روش فلوتآور 2 نصب شده است، دارای محدودیتهای ذاتی هستند که این محدودیتها استفاده از میراگر برای کاهشارتعاشات ناشی از بارهای محیطی نرمال 3 و بحرانی 4 را توجیه پذیر می کند. از طرفی هر میراگر تنها میتواند برای یکنوع بار طراحی شود. یعنی یکمیراگر یا برای بار محیطی نرمال عملکرد مطلوب خواهد داشت و یا برای بارهای بحرانی. حالت ایدهآل برای میراگر این است که برای هر دو نوع بار نرمال وبحرانی بازدهی قابل توجه داشته باشد. در این مطالعه راهکاری ارایه شده است که به این حالتایدهآل نزدیکشویم. این راهکار شامل استفادهی همزمان از دو نوع میراگر با طراحیهای مختلفمیباشد. برای دو عدد سکوی ثابت دریایی از نوع شابلونی که عرشهی آنها به روش فلوتآور نصب شده است، پارامترهای قابل تنظیم میراگر اصطکاکی 5 و میراگر جرمی 6 برای پدیدهی خستگی 7 ناشی از موج دریا بهینه سازی شده است. این پارامترها برای بار زلزله نیز طراحی میشود. روش پیشنهادی برای ارتقای عملکرد سامانهی کنترل ارتعاشات این است که میراگرهایی که برای بارهای نرمال و بحرانی طراحی شدهاند با هم ادغام و در غالب چهار نوع میراگر ترکیبی 8 روی سکو نصبشوند. عملکرد این میراگرهای ترکیبی با یکدیگر مقایسه شده است. نتایج عددی حاصل از مدلسازیها نشان میدهد که استفاده از میراگر ترکیبی میتواند عملکرد سامانهی کنترل ارتعاشات را تا حد زیادی ارتقا دهد، زیرا با به کارگیری میراگر ترکیبی، هم امکان کنترل آسیبناشی از خستگی وجود دارد و هم امکان کاهشارتعاشات ناشی از تحریکزلزله.