استفاده از الگوریتم ژنتیک در مسیریابی بهینه ی در حل مسئله طراحی شبکه حمل ونقل مطالعه موردی: سیستم اتوبوسرانی داخل شهری زنجان

امروزه جهت گسترش استفاده از شبکه های عمومی به جای وسایل نقلیه شخصی احساس میگردد. بدین منظور نیاز به یک سیستم جهت ارائه ی مسیر مناسب بنا به درخواست و نیاز کاربران است. مشکل اساسی در جستجوی مسیرها وسعت شبکه میباشد که با افزایش ابعاد، روش جستجوی مستقیم و تکتک راه های ممکن با مشکل مواجه شده و باعث کاهش کارائی میشود. کارآترین این روشه که اغلب برای شبکه های گسترده میتوانند بکار می روند موسوم به روشهای جستجوی فراابتکاری می باشند. در این تحقیق با استفاده از داده های سازمان اتوبوسرانی و داده هایی که به صورت عملیات میدانی در شهر زنجان جمع آوری گردید مسیرهای اتوبوسرانی شهری زنجان مورد بررسی قرار گرفت و ایستگاه های تعبیه شده ی جاری به صورت نودهای مسیریابی معرفی گردیدند. سپس مسافت تمامی مسیرهای عبوری در قالب ماتریس مسافت استخراج شد و بهترین مسیرهای بین دو نود )ایستگاه( مورد ارزیابی قرار گرفت. در نهایت روشی بر اساس الگوریتم ژنتیک جهت مسیریابی بهینه با در نظر گرفتن طول مسیر، تعداد تغییر مسیر و کمتر شدن توقف در ایستگاه ها ارائه گردیدکه روی شبکه اتوبوسرانی زنجان اجرا شد. در نهایت با اجرای شبیه سازی، بهینه ترین مسیرهای اتوبوسرانی درون شهری به عنوان نتیجه استخراج شد.

کلیدواژه ها:

مسئله طراحی شبکه حمل ونقل ، حمل ونقل اتوبوس رانی ، مسیریابی بهینه ، روشهای فراابتکاری ، الگوریتم ژنتیک