تفکری در معماری پایدار شهرهای شمالی ایران (نمونه موردی: سلمان شهر)

به طورکلی معماری پایدار را می توان معماری دانست که نسبت به ویژگی ها و شرایط محیطی و مکانی پاسخگو است و از قابلیت های بستر خود در راستای ایجاد شرایط محیطی مطلوب استفاده بهینه می نماید . به عبارت دیگر معماری منحصر به فردی است که ضمن توجه به نیازهای شناختی، با ظرفیت های طبیعی و اکولوژیستبستر خود نیز منطبق است. در حال حاضر یکی از مسایل مهم و مطرح در سطح جهان، مسیله توسعه پایدار و همساز شدن تمدن بشری با محیط و طبیعت در راستای حفظ آن می باشد. که این مشکل با افزایش جمعیت و افزایش سطح مصرف به عمده ترین چاوش تمدن بشری تبدیل شده است . طراحی و توسعه پایدار توسعه ای است کیفی که هدف آن بالا بردن سطح زندگی بشریت است. این پایداری را می توان از زوایای مختلفی چون حفظ و ارتقاء محیط زیست، ترویج زندگی سالم، استفاده خردمندانه از زمین، استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر، بدون داشتن کمترین آلودگی مورد بررسی قرار داد. آنچه امروزه معماری پایدار گفته می شود، همانا اصولی است که در عصر حاضر به فراموشی سپرده شده است. مقاله حاضر با استفاده از منابع کتابخانه ای و به روش توصیفی ابتدا به تعریفی از توسعه پایدار پرداخته وسپس رابطه میان معماری پایدار و توسعه پایدار رابیان می کند. در آخر معماری سلمان شهر را توضیح داده والگوهای معماری پایدار شهر مازندران را معرفی می کند. امید است با دوباره آفرینی این اصل، منطبق با معماری معاصر، رویکردی جدید در معماری ایران ایجاد شود.

کلیدواژه ها:

ارزش های اقلیمی ، معماری پایدار ، محیط زیست ، سلمان شهر