انطباق فناوری نانو، با شاخصه های پایداری در معماری سنتی ایران

نانو معماری تلفیق فناوری نانو با معماری است که با استفاده از محصولات نانو ، نانو مواد، نانو ارتباطات و حتی اشکال و فرم های نانو میسر می شود. نانو معماری به معنای ایجاد تحول در معماری با توجه به انقلاب فناوری نانو در قرن بیست و یکم است. کاربرد فناوری نانو در معماری ، گستره وسیعی از مصالح و تجهیزات را در بر می گیرد که هدف از ان عینیت بخشیدن و عملی کردن نظریه هاست. اگر بخواهیم کاربرد فناوری نانو در ساخت و ساز را خلاصه کنیم، باید گفت که این فناوری سعی دارد از دو جبهه به صنعت ساختمان نفوذ کند ، نخست بهینه سازی و ارتقای عملکرد فناوری های موجود و دوم ارائه گروه جدیدی از مواد و محصولات که بیش از ظهور نانو مهندسی ، ممکن نبوده است. مواد و مصالح زاده فناوری نانو و محسوس ترین کاربرد نانو فناوری ، بر جنبه های زیبایی شناختی ، عملکردی، اقتصادی و پایداری (از نظر زیست محیطی) متمرکز می شود. و با این رویکرد می توان از منابع عظیم طبیعی در جهت تامین نیاز هایی از قبیل گرما، سرما، تهویه و اسایش فضا که سال هاست مورد توجه معماران بوده و مهم ترین اصول معماری پایدار نیز بر همین امر استوار است. در حقیقت ساخت و ساز پایدار ، خلق محیطی سالم بر پایه کارایی منابع و اصول اقلیمی با هدف کاهش تاثیر ساخت و ساز بر محیط پیرامون است. مطالعه حاضر بر ان است تا پس از تعریف تکنولوژی نانو و راهکارهای رعایت الگوی صحیح مصرف انرژی در صنعت ساختمان و اصول پایداری در معماری ایران به صورت توصیفی- تحلیلی و از طریق مطالعات اسنادی و در نهایت با روش تطبیقی به بیان اینکه نانو معماری نمونه یک معماری پایدار است و می تواند به عنوان یک الگوی مناسب جهت پایداری معماری ایران مطرح شود بپردازد.

کلیدواژه ها:

نانو فناوری ، معماری سنتی ، اصول طراحی پایدار ، تطبیق