بررسی تطبیقی پایداری در معماری مسکونی و بومی اقلیم گرم و خشک با تکیه بر بادگیر و مصالح ،مطالعه موردی : خانه های نایین و تفت

امروزه بهینه سازی مصرف انرژی و توسعه پایدار نه تنها در کسورهای درحال توسعه بلکه در تمام دنیا بسیار مورد توجه جوامع مختلف قرار دارد هکچنین کاهش و جلوگیری از پیلمدهای منفی ناشی از گسترش جوامع مدرن و صنعتی نظیر آلودگی روز افزون هوا و محیط زیست ، کاهش منابع طبیعی و بحران انرژی به یکی از مهم ترین دغدغه های انسان عصر حاضر تبدیل شده است. معماری پایدار یکی از راهکارهای مناسب در جهت بهینه سازی انرژی است که در بسیاری از معماریهای سنتی بکار رفته است. در این مقاله ابتدا معماری پایدار که همسو با نگرش های زیست محیطی بوده مورد بررسی قرار می گیرد و در ادامه نگاهی به معماری بومی نایین و تفت پرداخته و سپس به بررسی خصوصیات اقلیمی این شهرها و عوامل جغرافیایی و تحلیل عناصر ویژه از جمله بادگیر و نورگیر و به کارگیری مصالحی که اتلاف انرژی را در این اقلیم به حداقل برساند می پردازیم. هدف از انجام این بررسی شناخت معماری بومی خانههای نایین و تفت و رابطه آن با پایداری و ارائه روشها و راهکارهایی در زمینه پایداری برای مسکن های اقلیم گرم و خشک به منظور بهره گیری هر چه بیشتر از انرژی طبیعی جهت ایجاد محیطی مطلوب برای زندگی می باشد. روش تحقیق در این بررسی متکی به روش توصیفی و تحلیلی است و گردآوری مدارک و اطلاعات به صورت اسنادی و میدانی است . نتایج تحقیق نشان می دهد که معماری سنتی ایران نمونه یک معماری پایدار می باشد و معماری بومی واحدهای مسکونی این شهرها تحت تاثیر اقلیم این مناطق بوده و بادگیر و نورگیرها از نظر عملکرد و فرم هر دو متاثر از نیازهای انسان و اقلیم این دو منطقه است.

کلیدواژه ها:

پایداری ، معماری مسکونی و بومی ، مصالح ، اقلیم گرم و خشک