غنا

غنا را در لغت آوازه خوانی سرود و تغنی و آن خواندن شعر همراه با کف زدن است. خنیاگری اشعاری که با احساسات و عواطف شخصی پیوند خورده و مفاهیم آن به معنی تمام احساسات با همه واقعیتی که وجود دارد در آن موج میزند. در فارسی به بخشی از سروده های منظوم که بیشتر حاوی درون مایه عشق و عرفان و غنا هستند. شعر غنایی زبان حال اول شخص مفرد و مربوط به زبان حال است . در شعر فارسی واژگان غزل از قصیده محدودتر است بنابراین غزل به طور معمول در برابر پذیرش لغات تازه مقاومت دارد. اشعارغنایی علاوه بر بیان احساسات و عواطف شخص اوصافی از قبیل خدا پرستی بشر دوستی عشق و جوانی پیری و مرگ غم وشادی مدح و ستایش گری هجا و بدگویی عرفان و صوفیگری شکوه و شکایت مرثیه و مصیبت سرایی و انواع عاشقانه های زمینی و عرفانی میباشد. غنا در غرب و یونان در نمایش رواج دارند. ولی در فارسی شکل داستانی و روایی آ در قالب غزل مثنوی رباعی دوبیتی مطرح میشوند.تحلیل ها نشان میدهد که برخی از نویسندگان یک کشور را با نویسندگان کشوری دیگر خوشاوند میسازد توافق فکری و شباهت بین بینش و طرز تفکر آنان است. مابین حافظ و گوته میان مادام مارسلین دبروالمور و سعدی وبین خیام و برخی از شعرای انگلیسی تجانس روحی فوق العاده ای وجو دارد.

کلیدواژه ها:

غنا ، ادبیات ، عرفان ، سروده منظوم