نگرشی بر مسکن روستایی ایران و بازسازی و مقاوم سازی آن

همانطور که می دانیم ایران کشوری زلزله خیز است به طوری که دراین کشور به طور متوسط هر 2/4 سال یک زلزله با بزرگی 6/5 ریشتر یا بزرگتر رخ می دهد. در طی سال های گذشته بارها شاهد آن بوده ایم که زلزله های زیادی رخ داده است و همواره بیشترین سهم خسارت از این حوادث نصیب روستاها شده است. ایران کشوری نیمه روستایی است و لذا نیمی از سکونتگاه های آن بر بنیاد معماری بومی و سنتی و به مفهومی گویاتر، معماری روستایی بنا شده است . پس با در نظر گرفتن مطالب بالا ضرورت پرداختن به بحث روستا و بازسازی آن پس از سوانح کاملاً آشکار می باشد . متاسفانه در بازسازی روستاها خصوصاً خانه های روستایی تو جه زیادی به بافت و شکل معماری بومی نمی شود و آن را امری پیش پا افتاده می نگارند . تحقیق در تجربیات گذشته کشور، از جمله بازسازی روستاهای دشت قزوین پس از زلزله سال 1342 و یا بازسازی سکونتگاه های ناحیه طبس پس از زلزله سال 1357 و یا زلزله گلبافت کرمان و از همه مهمتر بازسازیهای مناطق جنگزده استان خوزستان از سال 1361 به بعد نشان داد که طراحی و ساخت در روستاها چندان ساده و پیش پا افتاده نیست. مکرر دیده شده است که روستاییان ساختمانهای محکم و ضدزلزله را ترک کرده و مجدداً با مصالح بومی برای خود خانه ای ساخته اند. که در همه ابعاد پاسخگوی نیازهای آنها بوده است به عنوان مثال می توان به روستاهای رودک و فرسینه اشاره کرد . با توجه به مطالب بالا وجود تحقیقات و مطالعه در مورد روستاهای ایران برای بازسازی و مقاوم سازی آنها برای زلزله امری ضروری به نظر می رسد که در این مقاله سعی شده است به طور کلی به برخی از نکاتی که در بازسازی و یا مقاو مسازی روستاها باید به آنها توجه شود و همینطور به چند نکته در مورد بناهای خشتی و روش های اجرای صحیح این بناها اشاره شود