مشارکت مردمی در مقاوم سازی و استحکام بخشی بافتهای تاریخی

یکی از معضلاتی که بافتهای تاریخی شهرها با آن روبرو هستند، فرسودگی کالبدی و عدم استحکام و ایمنی بناهای این بافتها است. این بافتها که از سرمایه های ملی و هویت بخش شهرهای ما هستند، سالهاست که مورد ب یتوجهی و ب یمهری قرار گرفته اند و عملاً تلاشی جدی و پیگیر برای حفظ و ارتقاء کیفیت آنها صورت نمی گیرد.برای پیشگیری از فرسایش هر چه بیشتر این بافتها و در نهایت تخریب و انهدام آنها ضروری است تمهیداتی اندیشیده شده و اقدامات اساسی صورت گیرد. چرا که اگر این بافتها تخریب شوند علاوه بر صدمات جانی و مالی به ساکنین آنها، ضربه جبران ناپذیری بر هویت و تاریخ شهرها وارد می شود.از طرفی مداخله در بافتهای کهن در هر شکلی که باشد، دخالت در بافتی زنده و زندگی مردمان است؛ از اینرو بدون مشارکت فعال ساکنین این بافتها راه به جایی نمی برد. اما علیرغم اینکه مقاومت و استحکام بنا تأثیر جدی بر زندگی و امنیت جانی ساکنین آن دارد؛ لیکن به نظر م یرسد ساکنین تمایل چندانی برای مشارکت در استحکام بخشی و مقاوم سازی محل سکونت خود ندارند. عدم آگاهی و نداشتن اطلاعات کارآمد، عدم توان مالی، طرز تلقی شکاکانه مردم نسبت به نتایج طر حهای دولتی و . . . میتوانند از جمله دلایل عدم مشارکت مردم باشد. از طرفی تا به امروز رویکرد مسئولین به مشارکت شهروندان رویکردی ابزاری و مقطعی بوده است؛ در حالیکه مشارکت فعال امری فراتر از تأمین مالی بوده و یا منحصر به یک پروژه خاص نم یشود. از اینرو افزایش مشارکت نیازمند گسترش فرهنگ مشارکتی در سطح مسئولین و مردم می باشد. با چنین رویکردی این مقاله درصدد است تا ضمن شناختی همه جانبه از مشارکت و علل عدم تمایل مردم به مشارکت در زمینه مقاوم سازی و استحکام بخشی بافتهای تاریخی شهرها راهکارهایی برای تقویت انگیزه های مشارکت و نیز ساختار و بستر لازم برای این مهم ارائه دهد.