بررسی تاثیر افزودنی های معدنی برای کاهش نفوذپذیری بتن در آزمایش مقاومت الکتریکی

بتن پر مصرف ترین مصالح ساختمانی ست که در سازه های مختلف و در شرایط گوناگون محیطی مورد استفاده چشمگیر قرار گرفته است . وجودضعف ها و محدودیت هایی در بتن ، علاوه بر ایجاد مشکلاتی در زمینه طول عمر سازه ها ، مانعی برای پیشرفت استفاده از این مصالح در سازه ها وشرایط خاص می باشد . از این رو محققین و پژوهشگران به دنبال روش ها و راه های مختلفی برای رفع این ضعف ها هستند .یکی از مهمترین ضعف های بتن ، نفوذپذیری آن می باشد که تاثیر زیادی بر دوام و عمر سازه های بتنی دارد . نفوذ پذیری بتن از جهاا مختلفای مانند نفوذ آب که باعث نفوذ یون های کلر و سولفا و سیکل یخ زدن و آب شدن می شود و نفوذ گاز مانند بخار آب باعاث تعاعیف عملکارد باتنمی شود . توجه به این ضعف بتن به خصوص در شرایطی که سازه در مجاور آب با املاح زیاد قرار دارد بسیار ضروری است در این شارایط طراحایبتن بر اساس مقاومت کافی نیست و نمی تواند پاسخگوی دوام بتن و تامین عمر مفید سازه باشد . برای تعمین دوام بتن در ایان شارایط عالاوه بار مقاومت می بایست به نفوذ پذیری بتن توجه ویژه نمود . برای کاهش نفوذ پذیری بتن روش های مختلفی ارائه شده است در این مقاله متداول ترین روش ها ی کاهش نفوذ پاذیری باتن از جملاه کااهشنسبت آب به سیمان ، استفاده از افزودنی هایی همچون ژل میکروسیلیس ، نانو و میکرو سیلیس ، مااده زایکوسایل ، و اساتفاد ه از باتن هاای ویاژه مانند بتن خود تراکم مورد بررسی قرار می گیرد و بر اساس نتایج آزمایش مقاومت الکتریکی ، مقایسااه ایی بین گزینه های موجود صااااور مایگیرد.

کلیدواژه ها:

نفوذ پذیری بتن ، آزمایش مقاومت الکتریکی ، ژل میکروسیلیس ، بتن خودتراکم ، افزودنی های بتن