مقایسه زمانی تأثیر میکروسیلیس و متاکائولن بر دوام بتن در شرایط خورنده خلیج فارس

امروزه کاهش عمر مفید، هزینه های تعمیر و بازسازی سازه های بتنی آسیب دیده در اثر خوردگی و دیگر عوامل مخرب در مناطقخورنده مانند سواحل خلیج فارس، صدمات جبران ناپذیری بر اقتصاد کشور و توسعه پایدار در این مناطق وارد کرده است. بدیهی است که ازجمله مهمترین عوامل تخریب چنین سازه هایی، نفوذ کلرید و خوردگی ناشی از آن میباشد. عوامل مختلفی از جمله نسبت آب به مواد سیمانیو استفاده از مواد پوزولانی بر دوام بتن در محیط های دریایی اثرگذار هستند. بر این اساس مطالعات بیشتر در زمینه دوام بتن در محیط هایدریایی امری ضروری می باشد. در پژوهش حاضر از نتایج بدست آمده از مطالعات میدانی روی نمونه های بتنی قرار گرفته در جزیره قشم درمحیط خلیج فارس در دو بازه زمانی 3 و 9 ماهه استفاده شده است. نتایج نشان میدهد که متاکائولن با افزایش زمان رویارویی نمونه ها عملکردپایایی بهتری نسبت به میکروسیلیس دارد و میکروسیلیس در بازه زمانی کوتاهتر و در عمر اولیه بتن عملکرد بهتری از خود نشان می دهد.نتایج آنالیز حساسیت انجام شده نشان میدهد درصد جایگزینی متاکائولن تأثیر بیشتری روی نفوذ کلرید به بتن دارد. همچنین تأثیر زمانرویارویی بر ضریب انتشارپذیری بتن (پارامتر زمان یا ضریب زمان) مورد بررسی قرار گرفت و برای شرایط مختلف این پژوهش عدد مناسبیبرای آن پیشنهاد شد.

کلیدواژه ها:

میکروسیلیس ، متاکائولن ، کلرید ، زمان رویارویی