تاثیر انواع روان کننده و درصدهای مورد استفاده بر مقاومت فشاری بتن پودری واکنش زا (RPC)

با گذشت زمان و نیاز بشر به ساخت بتن های با مقاومت بالاتر بر حسب نوع نیاز خود و همچنین بهینه سازی در مصرف مصالح و زمان، مهندسین رو به ساخت بتن های توانمند آوردند. از جمله این نیاز ها، نیاز به مقاومت فشاری و خمشی بالا تر، مقاومت ضربه ای مطلوب و همچنین تخلخل پایین تر و نفوذپذیری کمتر می باشد. از جمله این مصالح، بتن های پودری واکنش زا منصوب به RPC می باشد که در دهه ی 1990 در آزمایشگاهی در فرانسه مطرح گردید. این نوع بتن دارای شکل پذیری و مقاومت بسیار زیاد است و یک نوع ماده جدید مبتنی بر سیمان پرتلند با مقاومت فشاری بیش از 160 مگاپاسکال می باشد. با توجه به شکل پذیری زیاد و جذب انرژی می تواند جایگزین بهتر برای بتن توانمند باشد و از لحاظ ویژگی های سازه ای با فولاد رقابت کند.در این مقاله تاثیر انواع مختلف روان کننده (پلی کربوکسیلات خنثی نوع 1، نفتالین سولفونات، پلی کربوکسیلات اصلاح شده (دیرگیر)، پلی کربوکسیلات نوع 2) با نسبت های آب به مواد سیمانی یکسان بر مقاومت فشاری این نوع بتن مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس شرایط موجود و درصد های مختلف (1.2%، 2%، 3%، 4% و 6%)، با توجه به روانی مطلوبی که باعث افزایش تراکم و همچنین افزایش مقاومت فشاری نمونه ها می شود، فوق روان کننده ی پلی کربوکسیلات اصلاح شده (دیرگیر) با درصد مشخصی نسبت به دیگر فوق روان کننده ها تاثیر بیشتری در افزایش مقاومت فشاری داشته است.

کلیدواژه ها:

بتن پودری واکنشی ، فوق روان کننده ، تکنیک های ارزیابی عملکرد فوق روان کننده ، مقاومت فشاری بتن RPC