بررسی دوام بتن های خودتراکم حاوی میکروسیلیس و پوزولان خاش توسط آزمایش عمق نفوذ آب تحت فشار

امروزه باتوجه به حجم ساخت و ساز در کشور و به دنبال زیان های جانی و مالی گسترده در اثر حوادث طبیعی همچون زلزله، استفاده از مصالح و روش های نوین جهت افزایش کیفیت، عمر مفید و دوام سازه ها و کاهش هزینه های ساخت ضرورتی انکار ناپذیر است. در مواردی مانند پایه پل ها، ستون های طبقات پایین ساختمان های بلند و... عملا ویبره کردن بتن غیر ممکن است. برای رفع این مشکل باید از بتن خودتراکم استفاده شود که باعث تراکم کامل بتن شده و سرعت بتن ریزی افزایش می یابد. این نوع بتن با استفاده از فوق روان کننده ها و مواد افزودنی دیگر تولید می شود. در بتن خودتراکم به خاطر نیاز به حجم خمیر بیشتر در طرح مخلوط، استفاده از عیارهای زیاد سیمان مرسوم می باشد و گاهی این افزایش میزان سیمان؛ باعث عبور از مقدار بهینه مصرف سیمان می گردد که برخلاف تصور عموم، با افزایش هزینه و مصرف سیمان بیشتر، کاهش مقاومت فشاری را نیز به دنبال دارد. همچنین استفاده بیش ازحد سیمان سبب افزایش تولید گازهای گلخانه ای شده و باعث آلودگی محیط زیست می گردد. ازآنجایی که میکروسیلیس و پوزولان خاش در کشور به طور قابل ملاحظه ای تولید می گردد و استفاده از آن ها نیز ازنظر اجرایی و همچنین اقتصادی قابل توجیه است؛ لذا در تحقیق حاضر از این نوع پوزولان ها استفاده نموده ایم. در تحقیق انجام شده 21 طرح مخلوط بتن خودتراکم در نسبت های آب به سیمان 40/0، 45/0 و50/0 با مصرف میکروسیلیس 7.5%،5%و 10% و پوزولان خاش 25%،15% و 35% و 3 طرح مخلوط شاهد نیز جهت مقایسه نتایج مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که استفاده از میکروسیلیس و پوزولان خاش سبب کاهش عمق نفوذ آب گردیده است.

کلیدواژه ها:

بتن خودتراکم ، عمق نفوذ آب تحت فشار ، میکروسیلیس ، پوزولان خاش