مطالعه ی آزمایشگاهی ستون لاغر بتن آرمه ی مسلح به میلگرد های مقاومت بالا و مقاومت معمولی تقویت شده با کامپوزیت CFRP

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 463

فایل این مقاله در 9 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NCCICI09_076

تاریخ نمایه سازی: 23 آذر 1397

چکیده مقاله:

یکی از روش های متداولی که امروزه در مقاوم سازی سازه های بتن آرمه از آن استفاده می شود، استفاده از کامپوزیت های FRP می باشد. تقویت ستون ها به عنوان یکی از ارکان اصلی سازه ها که بار محوری را به صورت خالص یا به همراه لنگر خمشی منتقل می کنند، از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. ستونی که تحت بار محوری و لنگر خمشی قرار گرفته باشد، از خود تغییر مکان جانبی بروز می دهد؛ این تغییر مکان جانبی در هر قسمت از طول ستون، یک خروج از مرکزیت برای بار محوری وارد شده در انتهای ستون محسوب می شود که حاصل ضرب بار محوری در تغییر مکان جانبی مذکور سبب ایجاد لنگر ثانویه ای می شود. اثر این لنگر با لنگر اولیه ای که بر ستون اثر می کرده است جمع شده و اثرات بحرانی تری را در ستون به وجود می آورد. با وجود آن که در عمل ستون های بتنی اغلب تحت بار دارای خروج از مرکزیت بوده و ممکن است در معرض ناپایداری ناشی از اثرات لاغری باشند، بر روی رفتار ستون های بتن آرمه ی لاغر محصور شده با FRP، مطالعات آزمایشگاهی کم تری نسبت به ستون های کوتاه تقویت شده با آن انجام شده است. هر چند مطالعات موجود مبین افزایش مقاومت ستون با تقویت آن به وسیله ی FRP می باشند، اما اثر تقویتی FRP بر روی ستون تحت بارگذاری محوری – خمشی(P-M)، با افزایش لاغری کاهش می یابد. به عبارت دیگر از ظرفیت FRP به طور کامل استفاده نشده و ستون در معرض ناپایداری و کمانش قرار می گیرد؛ در نتیجه اثرات لاغری می توانند مانع از دست یابی ستون به حداکثر ظرفیت خود شوند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی رفتار ستون های لاغر تقویت شده با کامپوزیت FRP با تکنیک شیارزنی بوده تا اثرات ناشی از لاغری که در سایر روش های تقویت مشاهده می شود، کاهش یابد. به منظور دست یابی به اهداف مورد نظر در تحقیق حاضر، تعداد 6 عدد نمونه ی بتن آرمه ی دایروی با قطر 130 میلی متر و با ارتفاع 900 میلی متر (با نسبت لاغری 7/27) تحت بار با خروج از مرکزیت ثابت60 میلی متر مورد آزمایش قرار گرفتند. نیمی از نمونه ها مسلح به میلگرد مقاومت معمولی و نیمی دیگر مسلح به میلگرد مقاومت بالا می باشند. نتایج نشان می دهند نمونه های تقویت شده به روش شیار زنی، افزایش باربری بیش تری نسبت به نمونه های تقویت شده به روش EBR به دست می دهند. این میزان افزایش ظرفیت باربری در نمونه های تقویت شده به روش شیارزنی و EBR نسبت به نمونه ی شاهد برای گروه مسلح به میلگرد مقاومت معمولی به ترتیب برابر با 1/63 و 3/32 درصد و برای گروه مسلح به میلگرد مقاومت بالا به ترتیب برابر با 8/60 و 1/25 درصد می باشد. هم چنین لاغری بر ظرفیت باربری ستون های تقویت شده به روش شیار زنی، در هر دو نوع نمونه های مسلح به میلگرد مقاومت معمولی و بالا، به میزان بسیار کم تری نسبت به روش تقویت EBR و نمونه های بدون تقویت اثر می گذارد.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

مسعود نوروزعلیایی

کارشناسی ارشد سازه، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی ا صفهان، اصفهان

داود مستوفی نژاد

دکتری سازه، عضو هییت علمی دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان