اثر استایرن اکریلات روی مشخصات مکانیکی ملات های ترمیمی و مقایسه شرایط عمل آوری

امروزه برای ترمیم سازه های بتنی نیازمند شناختی صحیح و متناسب از مصالح ترمیمی هستیم تا بتوان با استفاده از آن به یک تعمیر کارا و موثر دست یافت. لذا مصالح ترمیمی باید به نحوی انتخاب گردد تا ویژگی های مختلف از جمله: مدول الاستیسیته و سازگاری حرارتی ملات ترمیمی با بتن اصلی سازه، نزدیک به هم بوده باشد. در این میان یکی از این مصالحی که سازگاری حرارتی مناسبی با بتن اصلی سازه دارد، استفاده از لاتکس استایرن اکریلات (SA) در ملات ترمیمی پایه سیمانی می باشد. از اینرو در پژوهش حاضر، ملات ترمیمی با نسبت های مختلف لاتکس SA به مواد سیمانی (5، 10، 15 و 20 درصد) ساخته شد و مشخصات فیزیکی و مکانیکی آنها شامل چگالی و میزان روانی و مقاومت های فشاری، خمشی و کششی تحت دو شرایط عمل آوری، مورد بررسی قرار گرفت. لازم به ذکر است که اولین شرایط عمل آوری اینگونه بوده که بعد از درآوردن آزمونه ها از قالب، به مدت 24 ساعت در آب، سپس در دما و رطوبت مشخص نگهداری شده اند (عمل آوری ترکیبی). دومین شرایط عمل آوری نیز بدین صورت بوده که بعد از درآوردن آزمونه ها از قالب، تا سن آزمایش در آب عمل آوری شده اند. نتایج آزمایش ها نشان داد که مشخصات مکانیکی ملات اصلاح شده در شرایط عمل آوری ترکیبی به دلیل هیدراته شدن سیمان در سنین اولیه و سپس تشکیل فیلم پلیمری، نسبت به شرایط عمل آوری در آب، نتایج بهتری را در همه سنین، به دست می دهد. استفاده از لاتکس SA، باعث افزایش روانی و کاهش چگالی شده است. همچنین استفاده از لاتکس SA در ملات ترمیمی، موجب کاهش 49 درصدی مقاومت فشاری در نسبت پلیمر به مواد سیمانی 20 درصد تحت شرایط عمل آوری ترکیبی در سن 28 روزه شده است؛ البته لاتکس SA، توانسته مقاومت خمشی و کششی را به ترتیب به میزان 21 و 19 درصد در نسبت پلیمر به مواد سیمانی 10 درصد تحت شرایط عمل آوری ترکیبی در سن 28 روز، افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

ملات ترمیمی ، لاتکس ، استایرن اکریلات ، عمل آوری