شناخت و افزایش مولفه های تعاملات ساکنین در معماری مجتمع های مسکونی در جهت اهداف توسعه پایدار

برخورد با موضوع سکونت از دیرباز تا کنون یکی از مهم ترین وادی هایی می باشد که معماران و نظریه پردازان به آن اندیشیده اند و جامعه عمل پوشانده اند. سکونت در حال حاضر شهرهای معاصر به صورت امروزی در اوج خود به صورت مجتمع های مسکونی می باشد که جمعیت فراوانی از مخاطبان و علی الخصوص کاربران را در خود جای داده است. همانگونه که در گذشته موضوع محله و اتفاقاتی که در این محدوده مورد مطالعه و برنامه ریزی قرار می گرفت. در زمان حال باید به موضوع مجتمع های مسکونی در طرح های بالادست و پایین دست توجه داشت. افرادی که در این مجتمع های مسکونی کنونی زندگی می کنند و با هم در تماس هستند در مواجه شدید با موضوعات انسانی چه بصورت فیزیکی و چه معنوی هستند. مشکلات فراوانی که در جامعه معاصر گریبان گیر جامعه در برخورد با مجتمع های مسکونی گردیده است نمایش دهنده وضعیت نابسامانی است که باید در بعد نظر و طراحی به آن اندیشید. در این مقاتله نگارنده با به میان کشیدن موضوعات منطبق بر معماری مطلوب گذشته و مسایل به روزی که می تواند مشکلات اساسی موجود در وادی معماری و روانشناسی را بهبود ببخشد می پردازد. بر این اساس این نوشتار براساس روش تحلیلی- توصیفی انجام یافته است و از ابزار کتابخانه ای میدانی همچون مصاحبات و حضور در مکانهای مورد نظر و دیگر موارد یاری رسان به این نوشتار استفاده شده است. نتایج اساسی که از این نوشتار برمی آید مبنی بر این می باشد که با افزایش فضاهای نیمه عمومی در محیط های مسکونی، فضاهای سبز، ارتقا امنیت برای کاربران، ایجاد مکان های جمعی برای مراسم خاص، توجه به موضوعات اجتماعی و تمامی سنت های پایداری که می تواند افراد را به دور هم داشته باشد و توجه به معماری سبز می توان معماری مجتمع های مسکونی را هرچه بیشتر ارتقاء مطلوب دهد.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، تعاملات ، معماری پایدار ، معماری سبز ، ایران