آمایش سرزمین، استراتژی راهبردی بر توسعه پایدار (مطالعه موردی: بخش دیشموک شهرستان کهگیلویه)

زمین کالای کلیدی و محدود و مادر همه نیازهایی است که در خدمت انسان است و از آن استفاده ی مستقیم می شود. زیرا پدیده ها در تمامی سطوح کره زمین به طور یکسان پخش نشده است و همین عدم پخش یکسان پدیده های محیطی، انسانی و اقتصادی عدم تعادل را به وجود آورده است که با توجه به این موضوع لزوم استفاده ی بهینه از امکانات موجود، در هر مکان برای پیشبرد توسعه ی آن بحث مدیریت آمایش سرزمین را مطرح کرده است. هدف برنامه ریزی آمایش سرزمین، شناخت امکانات و تنگناهای توسعه برای بهره برداری مطلوب از جمیع امکانات با تدوین برنامه های هماهنگ و بلند مدت در تمامی زمینه ها برای رسیدن به توسعه ی پایدار است. بخش دیشموک یکی از بخش های محروم استان کهگیلویه و بویراحمد است که در میان ارتفاعات رشته کوه های زاگرس با ناهمواری های بسیار قرار گرفته است. با توجه به وضعیت توپوگرافیک منطقه و وجود جنگل های انبوه و مراتع غنی و لزوم حفظ این منابع، ضرورت مباحث برنامه ریزی آمایش سرزمین و استفاده ی بهینه از امکانات و قابلیت های موجود در راستای توسعه ی پایدار را مطرح می کند. پژوهش حاضر به دنبال شناخت پتانسیل ها و محدودیت های منطقه و برنامه ریزی بهینه برای استفاده از همه ی منابع طبیعی، اجتماعی و اقتصادی ا ین بخش است. روش تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی بوده و جمع آوری اطلاعات با تلفیق دو روش م طالعات کتابخانه ای و مطالعات میدانی (مشاهده) انجام گرفته است. تجزیه و تحلیل اطلاعات نیز به روش کیفی و به شیوه ی تحلیل محتوا بوده که از نقشه های پایه در محیط نرم افزاری GIS نیز استفاده شده است. نتایج یافته ها نشان می دهد که اقدامات توسعه ای انجام گرفته در بخش دیشموک بدون توجه به اصول برنامه ریزی آمایش سرزمین بوده است. همچنین توجه به قابلیت های محیطی، اجتماعی و اقتصادی متنوع بخش دیشموک، در چارچوب برنامه ریزی مبتنی بر آمایش سرزمین به توسعه ی پایدار این بخش منجر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، آمایش سرزمین ، توسعه پایدار ، بخش دیشموک