رشد شهرنشینی و ناپایداری زیست محیطی

رشد بی رویه ی شهرنشینی در آغاز قرن بیست و یکم، در مقابل تحولات اساسی کمی و کیفی بسیاری قرار گرفته است. جهان کنونی بیش از پیش شهری شده و به صورت روزافزون نسبت جمعیت شهرنشین به کل جمعیت در حال تغییر بوده و تمدن کنونی بشر در جهت شهری شدن است. این رشد شهری منابع طبیعی را به سود خود به خدمت گرفته و باعث ایجاد اختلال در نظام زیست محیطی گردیده و به طبع آن ناپایداری زیست محیطی در شهرها متبلور می شود. بر این اساس با سوالاتی م واجه می شویم که ظرفیت شهرها در مقابل مسائل زیست محیطی ناشی از توسعه ی گسترده در شهرها و استفاده از منابع زیستی چگونه است؟ این سوالات به این شرح است، اساساً ظرفیت زیستی در شهرها چقدر است؟ آیا محیط می تواند با این میزان و سرعت، تخریب و تحولات طبیعت به وسیله ی شهرها را بازسازی کند؟ میزان پایداری محیط زیست شهری برای مقابله با این تغییرات چقدر است؟ نقش شهرها در ناپایداری محیطی وقتی آشکارتر می شود که بدانیم حدود 75% منابع طبیعی در شهرها که فقط 2% سطح زمین را اشغال کرده اند به مصرف می رسد و میزان تولید آلودگی های زیست محیطی در شهرها 75% کل آلودگی ها می باشد. در این ارتباط کلان شهر اهواز به عنوان مطالعه ی موردی برگزیده شده است.

کلیدواژه ها:

رشد شهرنشینی ، ناپایداری زیست محیطی ، محیط زیست شهری