بهینه سازی تخصیص کاربری اراضی شهری با استفاده از الگوریتم NSGA-II و شاخص های مکانی

برنامه ریزی کاربری اراضی در روند توسعه شهری معمولا یکی از هسته های اصلی مدیریت شهری می باشد که مسئله ای بسیار پیچیده به مستلزم در نظر گرفتن عوامل متعددی است. روش های بهینه سازی چند هدفه برای حل این قبیل مسائل از کاربرد و تناسب بالایی برخوردار هستند. مابین تعداد بسیار زیاد نقشه های تولید شده با استفاده از روش های چند هدفه، برنامه ریزان علاقه مند به انتخاب نقشه ای هستند که نزدیک به الگوی توسعه شهر می باشد. استفاده از الگوریتم های فرا ابتکاری این امکان را فراهم می آورد مجموعه ای از راه حل های بهینه پش روی برنامه ریز قرار گیرد و با استفاده شاخص های مکانی می توان الگوی توسعه شهر را استخراج کرده و با توجه به وضعیت توسعه شهر از میان جواب های موجود نزدیک ترین جواب به روند توسعه شهر را در اختیار برنامه ریزان قرار داد. در این تحقیق از الگوریتم ژنتیک با رتبه بندی نامغلوب جهت به دست آوردن جبهه جواب بهینه استفاده شد و سپس با محاسبه مقادیر کمی شاخص های مکانی موردنظر در نقشه کاربری اراضی سال 1390 شهر تهران و مقایسه سناریوهای حاصل از الگوریتم، بهترین سناریو که بیشترین شباهت به نقشه وضع موجود را دارا بود استخراج گردید.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی کاربری اراضی شهری ، شاخص های مکانی ، NSGA-II ، بهینه سازی مکانی چند هدفه ، GIS