حذف آمونیوم از محلولهای آبی با استفاده ازجاذب پومیس درشرایط استاتیک و دینامیک و پارامترهای موثر بر آن

تخلیه ترکیبات نیتروژن به آب های سطحی منجر به رشد بیش از حد گیاهان آبزی شده و در نتیجه یوتریفیکاسیون رودخانه و دریاچه را در پی دارد. هدف از طرح استفاده از جاذب معدنی پومیس جهت حذف آمونیوم در شرایط مختلف می باشد. روش : ابتدا مشخصات پومیس تعیین گردید. ی.ن آمونیوم با استفاده از الکترود سنجش یون آمونیوم و سایر ازمایشات انجام شده بر اساس روشهای استاندارد آزمایش آب و فاضلاب ویرایش بیستم انجام گرفت. در سیستم ناپیوسته تاثیر پارامترهای PH ، دوز جاذب ، غلظت اولیه آمونیوم ، زمان تماس و رد سیستم پیوسته تاثیر دبی ورودی و احیای بستر با غلظتهای مختلف محلول نمکی مورد بررسی قرار گرفت . نهایتا از متداول ترین ایزوترم ها در حالت خطی و غیر خطی و سینتیک جذب بهره گرفته شد. یافته ها : حداکثر جذب آمونیوم در 7=PH و زمان تماس 40 دقیقه بدست آمد. با افزایش غلظت اولیه آمونیوم ظرفیت جذب افزایش یافت . با توجه به نتایج حاصله در شرایط بهینه ، ظرفیت جذب برابر با 6/35mg/g است که در میزان جاذب برابر 0/8g/100mL به دست آمد .آنالیز سینتیک نشان داد که جذب آمونیوم بر پومیس مطابق سینتیک شبه درجه دوم انجام شده است . غالب حذف آمونیوم توسط پومیس از طریق فرایند جذب سطحی بوده است و تبادل یون نقش جزئی (0.22%) در حذف آمونیوم با استفاده از پومیس دارد. همچنین پومیس در شرایط ناپیوسته کارایی بالاتری را نسبت به شرایط پیوسته نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به راندمان مناسب حذف می توان از پومیس به عنوان جاذبی نسبتا کارآمد و ارزان قیمت برای جذب آمونیوم استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

آمونیوم ، ایزوترم ، سینتیک جذب ، پومیس ، جذب سطحی