مقایسه عملکرد کیتوزان بعنوان جاذب در حذف نیترات از محلول آبی سنتیک و آب آشامیدنی شهری

سال انتشار: 1391
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,077

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NCEH15_080

تاریخ نمایه سازی: 27 شهریور 1393

چکیده مقاله:

ترکیبات نیترات و نیتریت از عوامل آلاینده منابع آب های زیر زمینی هستند که در سالهای اخیر میزان متوسط آنها در آبهای زیرزمینی به علت انواع فاضلابهای شهری، صنعتی و کشاورزی رو به افزایش است. متداولترین منبع ورود نیترات به منابع آب شامل کاربرد کود شیمیایی و کودهای حیوانی در کشاورزی ، پساب سپتیک تانک، پساب تصفیه خانه های فاضلاب تجزیه بقایای حیوانی و گیاهان در زمین، دفع غیر بهداشتی مواد زاید جامد و استفاده از چاه های جذبی برای دفع فاضلاب است. این تحقیق یک مطالعه تجربی کاربردی می باشد که به منظور حذف نیترات با استفاده از کیتوزان در شرایط دمای محیط طراحی و در مقیاس آزمایشگاهی و به صورت سیستم بسته انجام شد. در ابتدا و قبل از شروع هآزمایشات مربوط به فرایند جذب، خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آب های مورد بررسی سنجیده شد. در طی انجام فرآیند جذب سطحی توسط کیتوزان اثر ph، زمان تماس، تاثیر غلظت جاذب و غلظت اولیه نیترات بر راندمان حذف این آلاینده از محلول آبی سنتیک و آب آشامیدنی شهری مورد مطالعه قرار گرفت. به طور کلی، راندمان فرآیند جذب سطحی با استفاده از کیتوزان در حذف نیترات در محلول آبی سنتیک بیشتر از اب آشامیدنی بود . زیرا که ناخالصی های موجود در آب بخصوص یونهای سولفات و کلرور برراندمان عملکرد کیتوزان در حذف نیترات تاثیر می گذارند و باعث کاهش راندمان حذف نیترات می شوند. اما راندمان حذف با افزایش اولیه نیترات تا 5000 میلی گرم در لیتر از آب مقطر و آب آشامیدنی برابر و معادل 73% (در شرایط 4-ph ، غلظت جاذب کیتوزان برابر با 0/5g/L و زمان واکنش 20 دقیقه )بود. روش فرایند جذب سطحی با استفاده از کیتوزان می تواند به عنوان گزینه ای مناسب به هنگام طراحی و انتخاب روش حذف نیترات جهت دستیابی به استاندارد های زیست محیطی مد نظر قرار گیرد.

نویسندگان

محمد نوری سپهر

گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشگاه علوم پزشکی البرز، دانشکده بهداشت

سمیه گلباز

گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشگاه علوم پزشکی البرز، دانشکده بهداشت

سهند جرفی

دانشجوی دکترای بهداشت محیط، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده بهداشت

هدی امیری

گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشگاه علوم پزشکی البرز، دانشکده بهداشت