تجزیه بیولوژیکی بیهوازی اتیلن دی کلراید به روش ناپیوسته توسط ازمایش فعالیت متان سازی ویژه (SMA)

سال انتشار: 1391
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 556

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NCEH15_105

تاریخ نمایه سازی: 27 شهریور 1393

چکیده مقاله:

سابقه و هدف : اتیلن دی کلراید ((C*2H*4Cl*2) یا 1و 2 دی کلرواتان بعنوان یکی از فرآورده های صنایع پتروشیمی دارای اثرات زیست محیطی وبهداشتی خطرناکی روی جانوران و برروی سیستم اعصاب مرکزی (CNS) در انسانها می باشد . از جمله این آثار، کاهش در سرعت پردازش اطلاعات، افت قابلیت انعطاف، کاهش سرعت هماهنگی و حافظه گفتاری و ایجاد آثار نامطلوب بر توانایی بینایی را می توان نام برد. این مطالعه با هدف بررسی تجزیه پذیری اتیلن دی کلراید از طریق آزمون فعالیت متان سازی ویژه (Specific Methanogenic Activity: SMA) بیومس بیهوازی انجام گردید. روش تحقیق : تعداد 40 آزمون SMA به روش ناپیوسته و در ویال های شیشه ای 120 میلی لیتری انجام شد. 17% ازحجم هر ویال به بیومس، 66% به سوبستره، و 17% به تجمع بیوگار اختصاص یافت. هر تست 30-15 روز به طول انجامید. متان تولید شده بوسیله جایگزینی گاز با محلول 2 نرمال KOH به عنوان جاذب 2*CO اندازه گیری شد. اتیلن دی کلراید با استفاده از دستگاه کروماتوگرافی گازی مجهز به آشکار ساز اسپکترومتری جرمی (GC-MS) آنالیز گردید. یافته ها : در غظت های اتیلن دی کلراید 60، 300 و 1500 میلی گرم در لیتر تزریقی به ویال های SMA ، راندمان تجربه بیولوژیکی بیهوازی این ترکیب به ترتیب 96، 92 و 93 درصد بدست آمد. اثرات بازدارندگی اتیلن دی کلراید بر میزان متان سازی بیومس بیهوازی از غلظت های بالاتر از 10 گرم در لیتر آغاز گردید. نتیجه گیری بحث : نتایج این مطالعه نشان داد که اتیلن دی کلراید در غلظت های پایین براحتی تجزیه می شود ولی در غلظت های بالا، بدلیل سمیت این ماده، برفعالیت بیومس بیهوازی بازدارنده دارد. یافته های این تحقیق می تواند در انتخاب بارگذاری مناسب برای طراحی رآکتور های بیولوژیکی بیهوازی در مقیاس صنعتی بعنوان یک معیار در طراحی تصفیه خانه های فاضلاب صنعتی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

معصومه گلشن

دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت ، دانشگاه علوم پزشکی تهران

مریم ترابی فر

دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت ، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز

محمد مهدی امین

دکترای بهداشت محیط، دانشیار دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

محمد قاسمیان

کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست ، شرکت مهندسی فاضلاب تهران