مقایسه ی تأثیر بیوسورفکتانت رامنولیپید MR01 و سورفکتانت شیمیایی تریتونX-100 بر حذف هیدروکربن های آروماتیک چند حلقه ای از خاک آلوده
محل انتشار: شانزدهمین همایش ملی بهداشت محیط ایران
سال انتشار: 1392
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,375
فایل این مقاله در 17 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
NCEH16_054
تاریخ نمایه سازی: 23 اسفند 1392
چکیده مقاله:
مقدمه و اهمیت موضوع: استفاده از سورفکتانت ها منجر به افزایش دسترسی زیستی به آلاینده های سخت تجزیه پذیر از جمله PAHs می شود. در این راستا استفاده از بیوسورفکتانت ها به دلیل سازگاری با محیط زیست مورد توجه ویژه قرار دارند، اما توانایی آنها در قبال سورفکتانت های شیمیایی باید مورد بررسی قرار گیرد. در این تحقیق تأثیر سورفکتانت زیستی برکارایی اصلاح زیستی خاک آلوده به فنانترن مورد مقایسه با سورفکتانت شیمیایی قرار گرفت.مواد و روش ها: خاک عاری از هر نوع آلودگی شیمیایی و میکروبی، به طور مصنوعی به فنانترن آلوده شد، سپس محلول نمک های معدنی با غلظت ثابت از سورفکتانت شیمیایی تریتونX-100 و بیوسورفکتانت رامنولیپیدMR01 تهیه بعد مخلوط میکروبی با قابلیت تجزیه فنانترن در دو سطح غلظتی (2 و 1OD600 nm =)، به محلول مذکور اضافه شد به طوری که نسبت 10 درصد وزنی حجمی (خاک به محلول) حاصل گردد، کلیه نمونه ها و شاهد های مربوطه بر روی شیکر قرار گرفتند و هوادهی شدند. پس از 8 هفته غلظت فنانترن باقیمانده در خاک پس از استخراج توسط اولتراسونیک به HPLC تزریق و مورد سنجش قرار گرفت. جمعیت میکروبی نیز با روش MPN سنجش شد. این تحقیق براساس آزمایش فاکتوریل کامل انجام شد.نتایج و بحث: راندمان حذف فنانترن با غلظت اولیه ی 50 میلی گرم بر کیلوگرم خاک در حضور تریتونX-100 با 5/98% در مقایسه با رامنولیپیدMR01 7/88% در غلظت 50 میلی گرم بر کیلوگرم فنانترن بوده، در حالیکه در غلظت 300 میلی گرم بر کیلوگرم فنانترن، این میزان برابر 87% و 76% به ترتیب برای تریتونX-100 و رامنولیپیدMR01 بدست آمد. در غیاب سورفکتانت در غلظت 50 میلی گرم بر کیلوگرم 76/60% و در غلظت 300 میلی گرم بر کیلو گرم 51% راندمان حذف فنانترن حاصل شد. راندمان حذف در 2OD600nm= بیشتر از 1OD600nm= بدست آمد. بررسی تغییرات جمعیت میکروبی با گذشت زمان نشان داد، حداکثر رشد میکروبی در هفته ی دوم در حضور بیوسورفکتانت رامنولیپید بیشتر از تریتونX-100 بوده است. نتیجه گیری: در مناطق با آلودگی های کمتر (مناطق گسترده آلوده اطراف پالایشگاهی) استفاده از رامنولیپید می تواند به عنوان یک گزینه مناسب در کاهش آلودگی مورد نظر باشد. اما در مکان هایی با آلودگی بالا (مناطقی که به طور متمرکز و یا تحت تأثیر حرارت آلوده شده اند) استفاده از سورفکتانت ها ی شیمیایی به صورت خارج از مکان (Ex situ) نتایج مطلوب تری را حاصل می نماید
کلیدواژه ها:
نویسندگان
معصومه گلشن
دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران
سیمین ناصری
دکترای بهداشت محیط
مهدی فرزادکیا
دکترای بهداشت محیط
علی اسرافیلی
دکترای شیمی تجزیه، استادیار دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :