بررسی آزمایشگاهی بهینهسازی طول آبشکن اول در کاهش آبشستگی موضعی

از پدیدههای متداول عملکرد آبشکن در ساماندهی آبراههها و رودخانه ها، آبشستگی موضعی دماغه اولین آبشکن است. تنگ شدگی ناگهانی مقطع جریان و وجود گردابههای قوی در مجاورت دماغه باعث آبشستگی شدیدتر آبشکن اول میشود. در این مقاله با بررسی آزمایشگاهی طولهای مختلف آبشکن اول در سه موقعیت متفاوت نسبت به آبشکن دوم، در اعداد مختلف فرود جریان ، نسبت به بهینه سازی آبشکن اقدام شد. نتایج آزمایشگاهی حاکی از آن است که تحلیل آماری دادههای آزمایشگاهی و برازش رگرسیونی دادههای آن، آبشستگی نسبی دماغه اولین آبشکن به عدد فرود جریان و نسبت عمق جریان به طول آبشکن بستگی دارد. رابطه برازش شده بر دادهها تطابق خوبی را با ضریب تعیین 939/0 R2= ارائه میکند.

کلیدواژه ها:

آبشکن ، آبشستگی موضعی ، مدل آزمایشگاهی ، رودخانه ، فرسایش کناری