تجربه راهبردی در حفاظت و تکثیر درختچه ها و بوته های دارویی بومی جنگلهای زاگرس در باغ گیاهشناسی ملی ایران

باغهای گیاهشناسی مکانهایی هستند که با درنظر داشتن اهداف مختلفی ازقبیل کاشت و نگهداری گونه های نادر و درمعرض خطر، تکثیر این گونهها و اجرای فعالیتهای آموزشی و پژوهشی تأسیس میشوند. باغ گیاهشناسی ملی ایران با مساحت 145 هکتار در غرب تهران و در مؤسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور واقع شده است و دارای کلکسیونهای متعدد بومی و غیربومی است. قطعه زاگرس با وسعتی حدود 3 هکتار از مهمترین کلکسیون های جنگلی این باغ به شمار میآید که از بدو تأسیس آن سعی شده گونههای متنوع چوبی و علفی جنگلهای زاگرس در داخل آن کاشته شوند. یکی از ویژگیهای بارز این قطعه وجود گونه های درختچهای و بوتهای بومی جنگلهای زاگرس است که از ارزش دارویی فراوانی نیز برخوردارند و طی سالیان گذشته بهتدریج از جنگلهای زاگرس جمعآوری و در این قطعه کاشته، نگهداری و تکثیر شدهاند. با گذشت بیش از دو دهه از زمان کاشت این گونه ها در باغ و باتوجه به اینکه این گونهها توانستهاند بخوبی سازگار شوند و بهسهولت تجدیدحیات کنند، بنظر میرسد باغ گیاهشناسی تجربه موفقی را پشتسر گذاشته است. از مهمترین گونههای دارویی موجود در این قطعه میتوان به مورد ،(Myrtus communis) , دافنه ،(Daphne mucronata) , نسترن وحشی ،(Rosa canina) شیرخشت ،(Cotoneaster nummularia) و محلب ،(Cerasus mahaleb) اشاره نمود. در این مقاله سعی میشود بطور اجمالی به معرفی این گونهها، وضعیت کنونی آنها در قطعه زاگرس و نقش باغ گیاهشناسی ملی ایران در حفاظت و تکثیر آنها پرداخته شود

کلیدواژه ها:

قطعه زاگرس ، باغ گیاهشناسی ملی ایران ، خواص دارویی ، درختچه ، بوته