بررسی واحدهای الحاقی به صندلی چرخدار مکانیکی جهت افزایش دسترسی به محیط

ویلچر تنها وسیله ای است که صورت توانایی فرد در استفاده از وسایل کمکی راه رفتن در محیط شهری می تواند قابلیت حرکت را افزایش دهد و وابستگی افراد معلول را به دیگران کاهش دهد. همواره در محیط شهری برای تردد معلولین موانعی وجود دارد. در اغلب موارد معلولین برای دسترسی به اماکن عمومی ، تفریحی، ورزشی، زیارتی و … با مشکل مواجه هستند. همچنین، وسایل نقلیه عمومی نیز برای مسافرت های درون شهری و حتی مسافت های کوتاه سازماندهی نشده اند. بنابراین استفاده از ویلچرهای مکانیکی شخصی برای طی مسافت های کوتاه و افزایش استقلال افراد معلول در محیط شهری، اولین وسیله عبور و مرور محسوب میشوند. رانش ویلچرهای مکانیکی عموما به وسیله اعمال نیرو بر حلقه رانس که بر روی طوقه چرخ های عقب نصب گردیده است، صورت می پذیرد. این شیوه رانش، محدودیت ها و عوارض بسیاری را خصوصا در گروه ویلچرسواران دائم به دنبال دارد. رانش ویلچر با حلقه های رانش بر روی سطوح شنی، چمن، فرش، سطوح ناصاف، شرایط زمستانی ، زمین های مرطوب ، مسیرهای طولانی و شیب دار و موانع موجود درمحیط شهری بسیار سخت و در اکثر مواقع غیر ممکن است و این باعث عدم تمایل افراد معلول برای شرکت درمحیط های شهری و اجتماعی می شود و همواره برای عبور از موانع باید متوسل به افراد دیگر شوند ویا فرد همراه یا پرستار آنها را یاری نماید.همچنین کمردرد ، پینه و تاول زدن در دستان و انگشتان، خستگی و تعریق و … از جمله عوارض استفاده طولانی مدت از ویلچرهای دستی است. واحدهای الحاقی به ویلچرهای مکانیکی از روش هایی است که امکان آسان تر و دسترسی راحت تر افراد را به محیط با صرف انرژی کمتر فراهم می کند و فرد می توان بدون نیاز به فرد همراه در محیط شهری و اجتماع حضور داشته باشد. این مقاله به بررسی انواع واحدهای الحاقی به صندلی های چرخدار مکانیکی پرداخته است به گونه ای که افزایش کارایی ویلچرهای دستی را متناسب با وضعیت افراد معلول برای دسترسی بهتر به محیط شهری به تفضیل شرح می دهد.

کلیدواژه ها:

ویلچر ، واحدهای الحاقی ، محیط شهری ، افراد با ناتوانی جسمی - حرکتی