مقایسه ی تطبیقی جهان بینی حافظ و ابوسعید

جهان بینی دیدن جهان است و کسب تجارب لازم د اثر سیر و سفر و تامل در وضع آفاق، تدبر در چگونگی انفس و بالاخه کسب معارف و تحصیل آنچه از ضروریات علام انسانی به حساب می آید . جهان بینی همچنان که از نامش پیداست مربوط می شود به دیدن آدم جهان را با بصر و بصیرت پس به یقین مقوله ای از نوع جهان بینی دو روی می تواند داشت روی همراه واقعیت است و ظواهر امور و رویی وابسته ی حقایق عالم است و به باطن کارها ، خلاصه آنکه جهان بینی ( ایدئولوژی ) نوعی پرداوز فکر است با دو بال ظاهر و باطن، در این پرواز خاص است که آدمی هستی را تجربه می کند تا به زندگی خویش جهت و هدف ببخشد . به عبارت دیگر هر نوع علم و علم و باوری که مار با جهان مربوط می سازد وابسته به جهان بینی ماست و بالاخره این که نفس جهان بینی از خصایص عمده یک فرهنگ پویاست . گسترش جهان بینی عارفان همزمان با اوایل قرن پنجم در قالب شعر، بر قافله سالاری شیخ بزرگ مهنه ابوسعید الوالخیر و یاران او در خراسان دلابت دارد که صبغه های متعالی به انعکاس نخستین افکار صوفیانه در ادب فارسی بخشیده است . این مقاله با عنوان مقایسه ی تطبیقی جهان بینی حافظ و ابوسعید، بر آناست که افکار و عقاید این دو را مورد بررسی قرار داده و سپس اشعاری از حافظ را که با سخنان ابوسعید از نظر مفهوم مضمون دارای وجوه مشترکی می باشد در ذیل آن بیاورد و با این کار نشان داده شده است که حافظ از مضامین فکری و اعتقادی ابوسعید تاثیر پذیرفته است .

کلیدواژه ها:

جهان بینی ، حافظ ، بوسعید ، جبر و اختیار ، وحدت وجود ، عشق ، توحید