جایگاه اعتراض در ادبیات فارسی تا قرن هشتم

آثار ادبی به جای مانده از شاعران و نویسندگان، به مثابه ی گنجینه های سرشاری هستند که محققان امروز را به طرز معیشت، تفکر،آیین و رسوم، دین، تحولات سیاسی و اجتماعی هر قومی در طول حیات خویش آشنا می سازد. شاعران درمقام پرچمداران هر قوم و ملتی همواره نشان مجد و عظمت و عواطف و ارزو های ملت خویش را بردوش کشیده و این موضوعات را در مضامینی ناب و دلکش عرضه داشته اند. از میان موضوعات مختلفی که شاعران در میان سخنان خود بدان پرداخته اند، یکی همم مبحث اعتراض است. با آن که در گذشته بسیاری از شاعران، شعر را ابزاری برای تکدی و کسب معیشت قرار داده بودند و به ناگزیر هنر خویش را در پای درباریان، قربانی می کردند، با این حال عده ای نیز به عکس العمل درمقابل نابسامانی های جامعه و فساد دربار و حتی تعلل ورزی مدیحه طلبان در اعطای صله، می پرداختند. نابسامانی های اجتماعی که بیشتر حاصل تهاجم بیگانگان و حاکمان نالایق درایران بوده است، بیشترین تاثیر را در ایجاد ادبیات اعتراض در این کشور داشته است. آثار ادبی نویسندگان و شاعران ما هیچ گاه از عنصر اعتراض خالی نبوده است و شاعران همواره بزرگ ترین پرچمدار مبارزه با نابسامانی ها بوده اند.

کلیدواژه ها:

اعتراض ، ادبیات فارسی ، شعر اجتماعی ، کارکرد اعتراض