تولید نانو-میکرو الیاف به روش الکتروریسی از پروتئین ها و پلی ساکارید های غذایی

تهیه نانو-میکروالیاف از پلیمرهای زیستی شامل پروتئین ها (ژلاتین، کلاژن، الاستین، ابریشم، زئین سویا، گلیادین، هوردئین، آمارانت، کازئین، گندم منبع پروتئین های دریایی) و پلی ساکارید ها (کیتوزان، نشاسته، آلژینات، سلولز، مشتقات سلولز، پلولان،دکستران ، سیکلودکسترین) با استفاده از تکنولوژی الکتروریسی بعلت تشکیل الیاف یا ذرات در مقیاس نانومتر، سطح و تخلل بالا، رفتارآبگیری قابل تنظیم، رفتار مکانیکی خاص مورد توجه محققین قرار گرفته است و می تواند در ریزپوشانی ترکیبات زیست فعال، تثبیت آنزیم ها و نیز بسته بندی های هوشمند مورد استفاده قرار گیرند. در روش الکتروریسی از ولتاژ بالا برای ایجاد جریان مایع استفاده می شود. زمانی که میدان الکتریکی بر بار سطحی قطره غلبه می کند یک جت از محلول پلیمری خارج شده و در فاصله حرکت به سمت صفحه جمع کننده باعث کشیده شدن الیاف می شود. پارامترهای شامل وزن مولکولی و ویژگیهای ریزساختاری پلیمراز جمله هدایت الکتریکی، ویسکوزیته و کشش سطحی و نیز پتانسیل الکتریکی اعمال شده توسط دستگاه ،سرعت جریان محلول، فاصله بین نوک سوزن و صفحه جمع کننده و گاهی جنس صفحه جمع کننده در تشکیل الیاف و ذرات الکتروریسی شده موثر هستند. در این مطالعه مروری مراحل تهیه، نقاط ضعف و قوت الیاف تهیه شده از هر یک از پلیمرهای طبیعی ذکر شده در بالا، خواص عملکردی و پتانسیل کاربردی آنها به ویژه در علوم غذایی و دارویی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

الکتروریسی ، نانوالیاف ، پلیمرهای زیستی