کاربرد پلاستی سایزرها در تولید فیلم های خوراکی

استفاده از فیلم ها و پوشش های خوراکی می تواند به کاهش انتقال آب درونی و بیرونی در محصولات غذایی که اندکیفراوری شده و تغییر یافته اند، کمک کند. فیلم ها یا پوشش های حفاظتی خوراکی را میتوان به صورت لایه های نازکاز موادی تعریف کرد که مشتری آنها را می خورد و این مواد می توانند سدی در برابر رطوبت، اکسیژن و یا حرکتمحلول در خود غذا یا بین غذا و محیط پیرامون آن باشند. فیلم ها با پوشش ها متفاوت هستند زیرا فیلم ها دیوارهای ازمواد هستند در حالیکه پوشش ها مستقیما روی مواد غذایی قرار می گیرند. فیلم های خوراکی باید دارای خواصسدکنندگی خوبی باشند و در عین حال دارای ویژگی های حسی قابل قبول (احساس به وجود آمده در دهان نسبت بهطعم و مزه آن در حین مصرف و پس از مصرف)، یک ساختار منعطف و کششی باشند تا به آسانی روی سطح غذا قابلاستفاده و ترکیب آن نیز با قوانین سازگار باشد. انسجام و انعطاف پذیری فیلم های خوراکی از طریق وزن مولکولی آنها،انشعاب و قطبیت مواد سازنده آن تعیین میشود. مولکول های دارای قطبیت و ساختار خطی زیاد معمولا فیلم هاییتولید می کنند که درجه انسجام و سختی زیادی دارند. پلاستی سایزرها با ضعیف کردن نیروهای بین مولکولی بینزنجیره ای بسپاری مجاور، سبب کاهش شکنندگی، افزایش انعطاف پذیری و مقاومت در برابر پارگی فیلم های خوراکیمی شوند. این امر به ویژه زمانی مهم است که محصول در رطوبت نسبی یا دمای پایین نگهداری شود. پلاستی سایزرباید با بسپار و در صورت امکان حلال خود سازگار باشد. پلاستی سایزرها دارای کاربردهای غذایی هستند از جمله (1)مونو، دی، الیگوساکاریدها (عمدتا گلوکز و شربت های فروکتوز- گلوکز، عسل)، (2) پولی ال ها (عمدتا سوربیتول،گلیسرول، مشتقات گلیسریل و پلی اتیلن گلیکول)، (3) لیپیدها و مشتقات آنها (عمدتا اسیدهای چرب،مونوگلیسریدها و مشتقات استر، فسفولیپیدها، سورفاکتانت ها). فرمولاسیون فیلم ها شامل پلاستی سایزرها (معمولا از10 تا 30 درصد بر مبنای ماده خشک افزوده می شود) باید با دقت انجام شود، زیرا این مواد معمولا جابه جا می شوند،سپس رقیق شده و سطح فیلم را نرم می کنند و منجر به کاهش مقاومت آنها در برابر آب می شوند.

کلیدواژه ها:

پوشش های خوراکی ، انعطاف پذیری ، انتقال آب