پلی ساکارید های زیست تخریب پذیر برای درون پوشانی پروبیوتیک ها

پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های مفیدی هستند که فواید بسیاری را در بدن میزبان ایجاد می کنند. رهایش کنترلشده پروبیوتیک ها در کولون یک مسئله مهم بوده و از روش ها و مواد مختلفی برای درون پوشانی پروبیوتیک ها،حفاظت از آن ها در برابر شرایط نامساعد گوارشی (pH پایین معده و غلظت بالای نمک های صفراوی در روده) وتضمین انتقال مقدار کافی از پروبیوتیک ها به کولون ((6)10-(7)10 واحد تشکیل دهنده کلنی/گرم)، استفاده شده است.به صورت کلی میتوان از روش های مختلفی مانند سیستم های وابسته به pH ، سیستم های وابسته به زمان و سیستمهای میکروبی (آنزیمی) برای رسانش ترکیبات مختلف به کولون استفاده کرد. در میان این روش ها، استفاده از سیستمها میکروبی و پلیمرهای زیست تخریب پذیر نوید بخش بوده اند. در این نوع سیستم ها میتوان از پلی ساکاریدهایمختلفی مانند پکتین، صمغ گوار، نشاسته مقاوم، آمیلوز، اینولین، دکستران یا کیتوزان برای رهایش کنترل شدهپروبیوتیک ها در کولون استفاده کرد. این مواد به صورت اختصاصی در کولون و توسط آنزیم های میکروبی تولید شدهدر این بخش تجزیه می شوند. این نوع سیستم ها نسبت به سایر روش های رسانش، اختصاصی تر بوده و مستقل ازشرایط بدن میزبان عمل میکند و همچنین ترکبیات پوشش مورد استفاده قابل کاربرد در زمینه صنایع غذایی می باشند.

کلیدواژه ها:

رسانش ، پروبیوتیک ها ، کولون ، سیستم های آنزیمی