آمایش سرزمین، محیط زیست و توسعه

آمایش سرزمین، مفهومی است جدید که از یک سازماندهی فضایی ساده فراتر می رود. آمایش سرزمین شامل سازماندهی اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و محیط زیستی و ... به منظور تحقق برنامه ریزی مطلوب جهت دست یابی به توسعه پایدار ارائه می شود. این رویکرد، زمینه تعامل میان سه عنصر انسان، فضا و فعالیت و ارائه چیدمان منطقی فعالیت ها در عرصه سرزمین را فراهم می کند. در این میان، نقش دولت در سازماندهی مسائل زیست محیطی بخصوص در سال های اخیر، اهمیت جهانی پیدا کرده و بر این اساس، چنین طرز تفکری به وجود آمده است که در جهان کنونی، دولت ها و ملت ها باید به فکر حفظ محیط زیست سیاره زمین باشند نه فقط به فکر حفظ و حراست از محیط زیست کشورشان. از این رو، سؤال اساسی این است که آمایش محیط زیست چه ارتباطی با توسعه کشورها دارد؟ و نقش دولت ها، سازمان های غیردولتی و سازمان ملل در پیشبرد آمایش محیط زیست چیست؟ با توجه به پرسش فوق، فرض بر این است که حاکمیت دولت ها بر محیط زیست خودشان، کم کم، جای خود را به ابزارهای جهانی می سپارد و نقش سازمان های غیردو لتی و سازمان ملل در این مورد برجسته تر می شود. هدف از ارائه مقاله حاضر، بررسی مفهوم آمایش سرزمین و رابطه آن با مسائل زیست محیطی و توسعه کشورها با رویکردی بر علم جغرافیا می باشد که در این زمینه آموزش محیط زیست از اهمیت خاصی برخوردار می باشد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، محیط زیست ، توسعه ، دولت ، سازما ن های غیردولتی ، سازمان ملل متحد