جایگاه مدیریت نوین توسعه روستایی در فرایند توسعه ملی و سیاست های آمایشی

مدیریت نظام نوین توسعه روستایی روندی بسیار پیچیده دارد که برای موفقیت و رسیدن به توسعه پایدار و ماندگار نیاز مستمر به تولید پایدار کشاورزی ، مدیریت منابع طبیعی ، نهادها و مؤسسات ، زیر ساختها ، بهداشت ، آموزش ، بازارها ، اعتبارات ، سیاستهای ملی و منطقه ای و ناحیه ای و آموز شی و به کارگیری مدیریت مشارکتی و حاکمیت یاری GOVERNENCE و استفاده بهینه از سازمانهای غیر دولتی NGO، CBO و ... را دارد، در واقع می توان توسعه روستایی را به مثابه توسعه ملی تعریف کرد که برای وصول به توسعه مدیریت توسعه روستایی کارآمد ، با مدیریتی توانا و پویا را طلب می کند. در مدیریت نظام نوین توسعه روستایی منظور ، توسعه کشاورزی و یا بهتر شدن رفاه اجتماعی روستائیان نیست ، بلکه طیف گسترده ای از فعالیتهای مختلفی است که با دید آمایش سر زمین به خود اتکایی و خود سازماندهی روستائیان ، به ویژه انسانهای فقیر در روستاها ، منجر می شود و از شیوه های نوین ، ارزیابی مشارکت مدارانه در روستا بر مبنای مردم سالاری و نگرشهای بومی استفاده خواهد شد که برای گریز از توسعه نیافتگی مرحله گذار از نو گرایی به مردم گرایی نوین و تقویت سازمانهای غیر دولتی در سطح ملی و ناحیه ای و محلی که بتوانند هم سنگ با دولت ( دهیاریها و سایر سازمانهای ذی مدخل ) در مدیریت روستایی عمل کنند. در واقع مدیریت توسعه روستایی باید پویا ، پایدار و همه جانبه باشد. مشخص نبودن جایگاه مدیریت توسعه روستایی در سیاستگذاریهای کلان ایران و توسعه ملی کشور و عدم نگرش آمایشی معضل بزرگی است ، زیرا توسعه ملی کشور با توسعه روستایی ارتباط تنگاتنگ دارد و برای وصول به توسعه نوین روستایی ، به طور زیر ساختی ، پایه ها و اسکلت مدیریت اجرایی مربوط به روستا را با دید آمایشی باید تقویت نمود. زیرا توسعه روستایی و توسعه ملی کشور ارتباط دو لازم و ملزوم یکدیگرند و بدون توسعه روستایی و سیاست های آمایشی تنها با مدیریت قوی نمی توان به توسعه ملی دست یافت. در یک نگاهی کلی با توجه به نظر دانشمندان و نظریه پردازان آمایش سرزمین ، برنامه ریزی روستایی و نیاز مدیریت توسعه روستایی پویا در ایران به ع لت اتخاذ برنامه ها و راهبردهای نامشخص همواره با فراز و نشیبهایی همراه بوده است ، که مهمترین مسئله در این راستا نپرداختن به هدفهای جزئی و کاربردی در برنامه های توسعه روستایی توسط مدیریت فعال در این بخش بوده است و یا به عبارتی تبیین نکردن راهبردها به طور درس ت بوده است ، زیرا در ترکیب دید آمایشی و مؤلفه های مدیریت توسعه روستایی (قدرت ، برنامه ریزی ، کنترل و نظارت ، انگیزش ، هدایت ، تصمیم گیری، نگرش فضایی و کلی نگری ) در کشورمان سازمانها تاکنون با هم هارمونی نداشته اند و همیشه به عنوان یک چالش مطرح بوده است.

کلیدواژه ها:

توسعه ملی ، توسعه روستایی ، مدیریت ، مشارکت ، شوراهای اسلامی ، سیاست آمایشی ، آمایش سرزمین