سنجش خطر پذیری ناشی از زلزله در مناطق نفت خیز جنوب با مدل «FAHP» جهت مدیریت بحران (مطالعه موردی: شهرستان مسجد سلیمان)

رشد جمعیت و گسترش سکونت گاه ها بر روی نواحی پرمخاطره، اثر حوادث طبیعی را در جوامع مختلف به ویژه در حالتوسعه، افزایش داده است. با این حال استان خوزستان قسمتی از منطقه لرزه خیزی زاگرس است؛ که از این منظر درمعرض بلایای طبیعی است؛ مروری بر رخداد حوادث گذشته در این استان حکایت از بروز خسارات جانی و مالی فراوان درشهرهای این استان به ویژه شهر مسجدسلیمان به عنوان یک شهر نفت خیز دارد.هدف تحقیق سنجش میزان خطرپذیری شهرستان مسجدسلیمان برای مقابله با خطرات احتمالی ناشی از این زلزله وهمچنین نشت گاز می باشد. این شهر در کنار خطوط گسل فعال می باشد و این مسئله نه تنها باعث افزایش خطرپذیریبرای ساکنان شده، بلکه میزان خطرات ناشی از نشت گاز و نفت در هنگام وقوع زلزله افزایش می یابد بنابراین بررسی اینمسئله ضروری می باشد. روش این تحقیق توصیفی- تحلیلی می باشد. ابتدا 7 پارامتر موثر در تشخیص مناطق زلزله خیز شناسایی، سپس با استفادهاز مدل سلسله مراتب فازی (FAHP) ترکیب و نقشه سنجش میزان خطرپذیری زلزله حاصل شد. نتایج تحقیق نشانمی دهد که منطقه بر اساس میزان لرزه خیزی زلزله به پنج طبقه خطرپذیری خیلی کم تا خیلی زیاد قابل تقسیم بندی استکه مساحت خطرپذیری این شهرستان بر اساس درصد عبارت از: خیلی زیاد (21 درصد)، زیاد (16 درصد)، متوسط (28درصد)، کم (23 درصد) و خیلی کم (12 درصد) می باشد؛ و خطرپذیرترین قسمت این شهرستان غرب و جنوب غربی و کمخطرپذیرترین آن قسمت جنوب شرقی آن می باشد.

کلیدواژه ها:

خطرپذیری ، زلزله ، مدیریت بحران ، مدل تحلیل سلسله مراتبی فازی ، مسجدسلیمان