تحلیل عدد هفت و هفت فلک در ادبیات فارسی

هفت از دیرباز مورد توجه اقوام مختلف بوده است این امر ناشی از قداست و انرژیی است که در ژرف ساخت آن مستور است. این عدد نماد کثرت و عددى کامل و زنده است چنین عددى روح دارد و کشش و نیروی ماوراءالطبیعی آن باعث شده امور مختلفی چون تاریخ، مذاهب، تصوف، سنن، ادبیات و ... بدان تیمن جویند. در ادبیات فارسی، این عدد به عنوان صفت پیشین، موصوف های متنوعی نظیر: هفت روز هفته، هفت اقلیم، هفت دریا، هفت اوتاد، هفت وادی سلوک و ... به دنبال داشته است در میان این ترکیب ها، هفت آسمان از بسامد بالایی در قالب هایی نظیر: هفت آباء، هفت اختر، هفت پیکر و ... برخوردار است. گاهی در ورای استفاده از این عدد، بوی صور خیال به ذهن می آید؛ برای نمونه: هفت اختر، به صورت استعاره با نام هایی چون: هفت اورنگ، هفت آیینه، هفت اژدها، هفت خدنگ، هفت سالار، هفت دختر خضرا و ... به کار رفته است. این مقاله بر آن است تا مصادیق جادویی عدد هفت را مورد کاوش قرار دهد آن گاه از میان هفت گانی ها، فلک های هفت گانه را با تمام صورت هایش بازگو کند.

کلیدواژه ها:

هفت ، هفت فلک ، هفت سیاره و شعر فارسی