مقایسه روش های راهنمای ایمن سازی گلوگاه های راه ایران، NCHRP 240 آمریکا و TD 98/08 بریتانیا در طراحی و بهره برداری از ایستگاه های عوارضی

ایستگاه های اخذ عوارض به عنوان یکی از مهم ترین گلوگاه های سیستم راه های داخلی یک کشور، دارای طراحی و ضوابط خاصی هستند. این مقاله به مقایسه موقعیت ایستگاه، المان های هندسه افقی، هندسه قایم، روش های اخذ عوارض و روش های کاهش ازدحام در سه توصیه نامه ایران، ایالات متحده آمریکا و بریتانیا پرداخته و پیشنهادهایی برای ایستگاه های کشور ایران ارایه داده است. ایستگاه های عوارضی معمولا در آزادراه ها واقع شده اند و در مجاورت آن ها سرعت به شدت کاهش می یابد، لذا با طراحی نامناسب نواحی واگرا و تشکیل صف، ممکن است ترافیک ورودی پس زده و بهره وری ایستگاه عوارضی کاهش یابد. با مقایسه مقادیر پیشنهادی برای هندسه افقی در روش های طراحی، مشخص شد که ضوابط NCHRP240 آمریکا محافظه کارتر از توصیه نامه ایران است. در رابطه با هندسه قایم، احداث ایستگاه عوارضی در قوس قایم بر طبق توصیه نامه آمریکا و بریتانیا ممنوع می باشد ولی در ایران با رعایت فاصله دید حداقلی 475 متر، مجاز خواهد بود. روش های اخذ عوارض و کاهش ازدحام نیز با وجود تشابه در توصیه نامه ایران و روش های آمریکا و بریتانیا، در کشورمان به صورت سنتی تر استفاده می شوند. استفاده از روش های نوین اخذ عوارض مانند روش الکترونیکی و یا احداث خطوط منشعب شونده، پیشنهاد برتر توصیه نامه های آمریکا و بریتانیا است که در ایران کمتر بدان توجه می شود.

کلیدواژه ها:

ایستگاه عوارضی ، هندسه افقی ، هندسه قایم ، اخذ عوارض ، راندمان ایستگاه