پایداری اندامهای معماری ایرانی در گذار از ایدئولوژی اسلام

در تعریف مفهوم پایداری با ارکانی چون ارتقاء کیفی زندگی ، تامین نیازهای انسان و حفظ منابع انرژیروبرو هستیم . در واقع پایداری صفتی است که موجب آرامش و تداوم زندگی با کیفیت و منطبق بر نحوهزندگی در طول زمان است . از معماری ایران میتوان بعنوان گنجینه ای سرشار از مصادیق پایداری درمعماری نام برد . معماری ایران که یکی از غنی ترین نمونه های معماری بومی با دستاوردهای نیارشی بسیاردر جهان است با گذار از ایدئولوژی اسلام به یکی از بهترین نمونه های معماری مفهومی ، معنا گرا وعرفانی بدل گشت که بعلت وارستگی معماران چیره دست خود و عدم ثبت ایده ها و نظریات ، کمتر موردتوجه واقع شده است. کالبدهای معماری ایران مانند گنبدخانه ، ایوان و میانسرا که در گذر زمان بر غنا وپختگی آن افزوده شده بود این امکان را فراهم آورد تا کاربریهای جدید را در خود جای داده و همچنان بهتکامل خود ادامه دهد.در این مقاله تلاش شده است تا انعطاف پذیری و تکامل اندامهای معماری ایرانی ، درهماهنگی با کاربری های جدید در غالب مقایسه دو بنای کاخ سروستان ( بنای سبک پارتی ) و مسجدجامع زواره (از بناهای بعد از اسلام ) بررسی شود.

کلیدواژه ها:

گنبدخانه ، ایوان ، میانسرا ، مسجد جامع زواره ، کاخ سروستان