مشکلات اقتصادی اجتماعی ناشی از انتقال آب بین حوزه ای (مطالعه موردی انتقال آب از بهشت آباد به زاینده رود)

توسعه پایدار در حقیقت ایجاد تعادل میان توسعه و محیط زیست است که در سال 1980 برای نخستین بار در گزارش سازمان جهانی حفاظت از منابع طبیعی آورده شده است. این سازمان در گزارش خود با نام استراتژی حفظ منابع طبیعی این واژه را برای توصیف وضعیتی به کار برد که توسعه منجر به تخریب محیط زیست نگردد، در حقیقت توسعه پایدار تنها بر جنبه زیست محیطی تمرکز ندارد بلکه به جنبه های اجتماعی و اقتصادی آن هم توجه می کند بنابراین توسعه پایدار محل تلاقی جامعه، اقتصاد و محیط زیست است. با این مفهوم در اجرای طرحهای اقتصادی در دنیای امروز، نه تنها رعایت مسائل زیست محیطی ضرورت دارد بلکه انکار ناپذیر بوده و ضرورتی حیاتی دارد چرا که پایداری صرفا معنای اقتصادی در بر ندارد بلکه شامل پایداری انسانی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی است. لیکن هر پایداری داری قوائدی است که برخی از مهمترین آنها این است که نرخ کاهش موجودی منابع تجدید ناپذیر می بایست کمتر از نرخ تاریخی تولید جانشین های تجدیدپذیریشان بوسیله نوآوری و سرمایه گذاری انسانی باشد و یا میزان و سرعت دفع مواد زائد ناشی از مصرف منابع، چه تجدیدپذیر و چه تجدید ناپذیر، می بایست متناسب با توانایی زمین برای جذب و تغییرشکل (سازگاری) با آن باشد و همچنین خدمات زیست محیطی معمولاً جایگزینی ندارند و اگر آسیب ببینند این آسیب برگشت ناپذیر است، حال سوال این است که در اجرای طرح عظیمی مثل انتقال آب از بهشت آباد حداقل این قوائد رعایت شده و یا می شود.

کلیدواژه ها:

انتقال آب ، بهشت آباد ، قانون ، حقوق