بررسی همگرایی منطقه ای، زیر ساخت جاده ای و تنوعصنعتی در ایران: رهیافت اقتصاد سنجی فضایی

یکی از موضوعات مهم در مدل های رشد اقتصادی فرضیه همگرایی است. به این معنی که اقتصادی با بهره وری پایین تر دارای نیروی بالقوه ای جهت رشد سریع تر نسبت به اقتصاد با بهره وری بالاتر است. این مطالعه به دنبال بررسی همگرایی بهره وری در استان های ایران در دو سال 1386 و 1389 بوده است. به منظور انجام بررسی از روش های همگرایی مطلق و شرطی بتا استفاده می شود. با توجه به ضرورت لحاظ اثرهمسایگی در بررسی، از روش اقصاد سنجی فضایی استفاده شده است. نتایج مطالعه نشان می دهد که وجود همگرایی بتای مطلق مورد تایید بوده و این ضریب که نشان دهنده سرعت همگرایی هست برابر مقدار عددی 0/106246 می باشد این ترتیب به لحاظ آماری معنی دار هست. همگرایی مشروط نیز حاکی از وجود همگرایی در بهره وری می باشد. ضریب همگرایی مشروط برابر 0/2583319 بوده است. متغیرهای کنترل در همگرایی شرطی شامل؛ تنوع صنعتی، یکنواختی صنعتی، دسترسی به زیر ساخت جاده ای و سرمایه انسانی هست.تنوع صنعتی اثر منفی، یکنواختی صنعتی اثر مثبت، دسترسی به زیر ساخت جاده ای بین استانی اثر مثبت و سطح تحصیلات اثر مثبت بر همگرایی ارزش افزوده داشته است.

کلیدواژه ها:

همگرایی ، بهره وری ، صنعتی ، زیر ساخت جاده ای ، ایران