ادب پایداری در اشعار میرزاده عشقی

میرزاده عشقی شاعر، نمایشنامه نویس و روزنامه نگار دوره مشروطه (متولد 1273 همدان)، متوفی (1303 تهران) می باشد. دوره ای که نامش یادآور مفاهیمی نو در ادبیات مانند مقاومت در برابر استبداد، وطن دوستی، عدالت خواهی و ... می باشد. ادبیات پایداری در ایران قدمتی دیرینه دارد و شاهنامه فردوسی نمونه ای بی بدیل بر این ادعاست، اما در دوره مشروطه با شاعرانی چون میرزاده عشقی، ملک الشعرای بهار، فرخی یزدی و عارف قزوینی جلوه ای خاص پیدا می کند. ادبیات پایداری معمولاً به آثاری اطلاق می شود که محصول همدلی میهنی یا قومی در برابر گونه ای از تجاوز طبیعت بشری است (کاکایی؛ 1380: 9). میرزاده عشقی از فعالان عرصه ی مشروطه بود که به مبارزه با حکام مستبد پرداخت و جانش را نیز بر سر عقیده خود گذاشت.

کلیدواژه ها:

میرزاده عشقی ، وطن دوستی ، مشروطه ، استعمار ، ادب پایداری