زبان و ادبیات فارسی و نقش آن در پیشرفت علوم انسانی – اسلامی

زبان فارسی ، زبانی است که امروزه بیشتر مردم ایران ، افغانستان و تاجیکستان وقسمتی از هند و ترکستان و قفقاز و بین النهرین بدان زبان سخن می گویند و نامه می نویسند و شعر می سرایند.تاریخ زبان ایران تا هفتصد سال پیش از مسیح روشن و در دست است و از آن پیش نیز از روی آگاهی علمی دیگر می دانیم که در سرزمین پهناور ایران – سرزمینی که از سوی خراسان (مشرق) به مرز تبت و ریگزار ترکستان چین واز جنوب شرقی به کشور پنجاب و از نیمروز (جنوب ) به سند و خلیج فارس و بحرعمان و از شمال به کشور سکاها و سارماتها (جنوب روسیه امروزی) تا دانوب و یونان و از مغرب به کشور سوریه و دشت حجاز و یمن می پیوست- مردم به زبانی که ریشه و اصل زبان امروز ماست ، سخن می گفته اند . « ایران ویچ » زردشت پیامبر ایرانی می گوید که ایرانیان از سرزمینی که نام داشت و ویژه ی ایرانیان بود به سبب سرمای سخت و پیدا کردن ارواح اهریمنی کوچ کردند و به سرزمین ایران درآمدند .دانشمندان دیگر نیز دریافته اند که طایفه ی ایریا از سرزمینی که زادگاه اصلی آنان بود برخاسته گروهی به ایران و گروهی به پنجاب و برخی به اروپا شتافته اند و در این کشورها به کار کشاورزی و چوپانی پرداخته اند و زبان مردم ایران و هند و اروپا همه شاخه هایی هستند که از آن بیخ رسته و باز هر شاخ شاخه ی دیگر زده و هر شاخه ای برگ و باری دیگر گون بر آورده است برای این کنگره ، مقاله ای تحت عنوان زبان و ادبیات فارسی و نقش آن در پیشرفت علوم انسانی اسلامی از انقراض ساسانیان تا پایان قرن هفتم و هشتم در نظر گرفته شده است , باشد که مورد قبول قرار گیرد .

کلیدواژه ها:

زبان فارسی ، پیشرفت علوم انسانی- اسلامی