مصادیق حق در نهج البلاغه امام علی (علیه السلام)

جهان آمیزهای از حق و باطل است و باطل به سبب فریبکاری و نیرنگ بازی همواره خود را حق مطلق و محض نشان میدهدو از این رو مردم در شناخت حق و باطل در حیرت میمانند.اگر باطل با حق نمى آمیخت بر جویندگان حق پنهان نمى ماند و اگر حق به باطل پوشیده نمى گشت، زبان معاندان از طعن بریده مى شد. ولى همواره پاره اى از حق و پاره اى از باطل درهم مى آمیزند. در چنین حالى، شیطان بر دوستان خود مستولى مى شود. تنها کسانى رهایى مى یابند که الطاف الهى شامل حالشان شده باشد . )نهج البلاغه، صبحی صالح ،خطبه 50 ) آنچه در این مسیر ضروری می نماید، شناخت حق و باطل است، زیرا درگیری میان حق و باطل خواه درحوزه حیات فردی و خواه در حوزه حیات اجتماعی انسان، از همان آغاز موجودیت او برقرار بوده است از این رو لازم است معیارهایی در اختیار او گذاشته شود تا به کمک آنها بتواند به راحتی حق را بشناسد و باطل حق نما را نیز تمیز دهد. حق و باطل از موضوعات اساسی است که در قرآن کریم و سخنان ایمه اطهار)علیهم السلام( به ویژه در نهج البلاغه به آن اشاره شده است. از آن جا که اغلب مردم، بدون شناخت صحیح ، افراد را ملاک و معیار حق و باطل قرار می دهند، لذا ضروری است با شناخت مفهوم دقیق و مشخص نمودن معیارها و مصادیق صحیح حق و فهم عوامل و موانع وصول به حق ، راهکارهای صحیح جهت شناخت حق ارایه گردد.روش تحقیق با هدف کاربردی به صورت توصیفی تحلیلی است و جمع آوری اطلاعات به صورت کتاب خانهای و متنی می باشد که در پنج فصل تنظیم شده است

کلیدواژه ها:

حق ، باطل ، مصداق ، معیار ، نهج البلاغه