ارزیابی میزان سازگاری معیارهای پایداری در شهرک های جدید؛ نمونه موردی: شهرک های شهر شیراز

به طور کلی الگوی استفاده پایدار از زمین، اساسا ریشه در تاریخ، فرهنگ و شهرسازی سنتی ایران دارد. اما رشد و توسعه بی رویه کلان شهرها - عمدتا به دلیل افزایش جمعیت - در دهه های اخیر، مشکلات عدیده ای را در تمامی زمینه ها اعم از سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و غیره درپی داشته است. در شهر شیراز، ایجاد شهرک های مسکونی جدید، در سال های اخیر، بر طبق الگوهای تفکیک و واگذاری، به منظور سرریز جمعیت یکی از راهکارهای مقابله با توسعه بی برنامه، لجام گسیخته و نابهنجار شهرها مد نظر بوده است. اما به نظر می رسد بعد از چندین سال از خلق این شهرک ها به میزان قابل قبولی از سازگاری با معیارهای پایداری دست نیافته اند؛ به بیانی دیگر، منجر به خلق واحد های زیستی پایدار نشده اند و این به دلیل تبدیل شدن آن ها به حومه های عمدتا مسکونی است. در این تحقیق، با رویکردی ساختارگرا و روشی تحلیلی، با استفاده از پرسش نامه و طیف بندی لیکرت سوالاتی در رابطه با وجود معیارهای توسعه پایدار با توجه به سه مولفه اقتصادی، اجتماعی -فرهنگی و زیست محیطی در سه شهرک نوساز شهر شیراز، به عمل آمده است. نتایج به دست آمده نشان دهنده میانگین 2,85 برای شهرک بهشتی، 2,75 برای شهرک آرین و 2,47 برای شهرک گلدشت حافظ و نهایتا قرارگیری هر سه شهرک در قسمت بینابین طیف - علی رغم وجود برنامه های آگاهانه از سوی سازمان های متولی تاسیس آنها- می باشد. این موضوع توجه بیشتر مسئولان و مدیران شهری را برای برنامه ریزی و طراحی شهرک های پایدار - نه تنها واگذاری بر اساس قوانین تفکیک وآماده سازی زمین- می طلبد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، توسعه پایدار ، شیراز ، شهرک