تأثیر بهبود بهرهبرداری بر میزان شاخص های ارزیابی سامانه های آبیاری بارانی آبپاش متحرک

کشور ایران در منطقه خشک و نیمه خشک جهان واقع شده و با بحران کمبود آب مواجه است. بنابراین هر گونه اقدامیکه منجر به صرفه جویی در مصرف آب شود، امری لازم می باشد. از جمله میتوان به اصلاح بخشی از راندمان آبیاری اشاره کرد کهناشی از بهره برداری نادرست از سیستم های آبیاری بارانی می باشد. دشت دهگلان از جمله مناطق عمده ی کشاورزی می باشد که بامشکلات کمبود آب مواجه است. در این تحقیق 10 سیستم آبیاری بارانی از نوع کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک در دشت دهگلانانتخاب و مورد ارزیابی قرار گرفتند. ارزیابی مزارع مورد مطالعه به روش آبپاش منفرد و همچنین اطلاعات مربوط به روش آبیاری نیزاز طریق پرسشنامه تهیه گردید. نتایج نشان داد که قبل از اصلاح سیستم ها، مقادیر شاخص های ارزیابی در شرایط مطلوبی قرار ندارند.پس از اعمال اصلاحات مدیریتی ممکن در هر کدام از مزارع، متعاقباً اقدام به ارزیابی مجدد مزارع شد. متوسط میزان بهبود از جملهشاخص های ضریب یکنواختی، راندمان پتانسیل کاربرد آب در ربع پایین، میزان تلفات آبیاری، راندمان کاربرد و کفایت آبیاری بهترتیب 26/62، 68/48، 38، 32/15 و 11/85 درصد بود که با توجه به مجموع اقدامات اصلاحی ساده و اولیه انجام شده، میزان بهبود به دست آمده بسیار مطلوب می باشد.

کلیدواژه ها:

آبیاری تحت فشار ، آموزش کشاورزی ، بهره برداری ، مدیریت ، یکنواختی توزیع آب