بررسی جایگاه مدیریت دانش در ترویج کشاورزی پایدار و منابع طبیعی

منابع طبیعی محیط پیرامون ما یا منابع زمین، در مجموع بخشی از ثروت خای بی کرانی است که حیات مادی انسان بدان وابسته است. بسیاری از خواسته های انسانی و به اعتباری مجموعه نیازهای مادی بشر از منابع طبیعی تامین می شود. این منابع از نظر کاربردی، به دو گروه طبقه بندی می شوند: منابع پذیر و منابع تجدید شونده. منابع رستنی(جنگل و مراتع) از جمله منابع تجدید پذیری هستند که به شرط رعایت موازنه های بیولوژیکی و اکولوژکی، آنها را در دوره های طولانی تر می توان مورد بهره برداری قرار داد. اهمیت فوق العاده این منابع بیشتر از آن جهت ناشی می شود که به موجب خصوصیات طبیعی دارای قابلیت های چند جانبه بوده و در تداوم بقای سایر منابع سایر منابع تجدید پذیر به شدت تاثیر دارند. از طرفی مدیریت دانش در این زمینه یعنی دانش زیست محیطی موجود در سازمان های متوالی و بهره برداران در بین آنها تسهیم و به اشتراک گذاشته شود. در واقع تسهیم و به اشتراک گذاری دانش عبارت است از تعاملات میان فردی گسترده ای است که موجب می شود دانش و تجربه به طور موثر و شایسته ای توزیع و جذب شود. مقاله موروری حاضر قصد دارد مفهوم مدیریت دانش را روشن کند ونقش آن را در پایداری کشاورزی و منابع طبیعی مورد بررسی قرار دهد. می توان نتیجه گرفت که با توجه به تغییرات و تحولات سریع در محیط پیرامونی می طلبد که متولیان منابع و محیط زیست در ابتدا خود دانش جدید را فرا گیرند و همجنین راه های نوین کسب دانش و راه های نوین انجام کارها را نیز کسب نماید و این امکان را برای بهره برداران منابع طبیعی فراهم آورند تا راه های نوین تحقیق در مسائل تفسیر و تعبیر آنها را به عناون بخشی از مدیریت خود برگزینند. از این رو می توان توصیه کرد که با ایجاد ی تقشه و طراحی جامع برای نظام ترویج منابع طبیعی کشور بر اساس مولفه های مدیریت دانش به پایداری هر چه بیشتر منابع طبیعی کمک کرد.

کلیدواژه ها:

مدیریت دانش ، پایداری ، منابع طبیعی ، محیط زیست ، تسهیم دانش