بیوتکنولوژی و تنوع زیستی در کشاورزی

هدف کلیه محققین کشاورزی که در ارتباط با گیاه کار ی کنند، افزایش تولید محصول زراعی می باشد به طوری که بتواند جوابگوی نیاز غذایی جمعیت در حال رشد باشند. با افزایش سطح زیر کشت محصولات زراعی، به زراعی و به نژادی، محققین کشاوری توانسته اند تا حدی نیاز غذایی انسان را فراهم کنند. حدود 3% از افزایش در میزان تولید محصولات زراعی مدیون اصلاح نباتات و استفاده از وارتیه های پر محصول بوده است. تعدادی از کشورها از جمله پاکستان و هندوستان تا چند دهه پیش از فقر غذایی رنج می بردند و جزء وارد کنندگان محصولات زراعی مهم از جمله گندم بودند اما امروزه به برکت استفاده از واریته های اصلاح شده نه تنها خود کفا شده اند، بلکه جزء صادرکنندگان گندم و برنج به شمار می روند. در ایران نیز با استفاده از واریته های اصلاح شده، راندمان تولید در گیاهان علوفه ای، گیاهان صنعتی و غلات افزایش قابل ملاحظه ای داشته است، اما به دلیل رشد زیاد جمعیت، افزایش مصرف سرانه و اصراف مواد غذایی، این موفقیت چندان به چشم نمی آید. اگر سطح زیر کشت محصولات زراعی افزایش نمی یافت و واریته های با عملکرد زیاد اصلاح و جایگزین واریته های بومی و کم محصول نمی شد. در اثر قحطی و سوء تغذیه جمعیت زیادی از بین می رفتند و انسان جز تن دادن به تعادل بین مواد غذایی موجود و تعداد جمعیت، راهکاری نمی شناخت. تنوع مهمترین عامل بقای موجودات از جمله گیاهان زراعی در برابر تغییرات شرایط محیطی و آفات می باشد. تنوع زیستی در کشاورزی مهمترین امر حیاتی برای امنیت غذایی نسل های آینده است. این تنوع برای غلبه بر آفات و بیماری های جدید مورد بهره برداری قرار می گیرد، تا از عهده تغییرات اقلیمی و نیاز غذایی جمعیت در حال رشد جهان برآید و پاسخگوی تغییر نیازهای مصرف کنندگان و پایداری بیشتر تولید باشد. با این وجود عملیات کشاورزی، اصلاح نباتات و بیوتکنولوژی تهدیدی برای تنوع زیستی محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

بیوتکنولوژی ، کشاورزی ، تنوع زیستی